De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 118]

Twee gedichten
Géo Norge^*
(Vertaling Marko Fondse)

Een tweede zoon

Wat dacht u van een tweede zoon, o Heer?
De aarde beidt sinds lang een nieuwe ploeger,
De klei is doof, de mens vergeet alweer;
Uw oude stem dondert niet meer als vroeger.

Een jonge zoon na twee maal duizend jaar
Die weer wat nieuwe hoop voor ons doet gloren...
Een nieuwe lent', daar snakt het mensdom naar,
Uw oud kruis heeft zijn eerste fleur verloren.

Een jongste zoon die ons weer onderricht
In wat zo'n nieuwe dag aan wijn en gloed biedt
En wiens appèl wel weer een bloedbad sticht,
Daar 't mensdom pas gelooft wanneer het bloed ziet.

De Liefde zou ons door uw tweede zoon weer,
Als eens door Jezus, tijdenlang fêteren.
Als nieuwe straf zien wíj́ de kans wel schoon, Heer,
Hem nu door strop of vuur te doen kreperen.

* [Géo] Norge (1898), pseudoniem van Georges Mogin, geboortig uit Brussel, produktief dichter en sinds 1954 antiquair te Saint-Paul-de-Vence; een van de weinige dichters van Franstalig België die ook het meer lichtvoetige genre beoefend heeft.

Encore un fils

N'aurais-tu pas un second fils, Seigneur?
La terre attend un nouveau labourage,
L'argile est sourde et l'homme est oublieur;
Ta vieille voix n'a plus le même orage.

Un jeune fils après mille et mille ans
Pour nous éclore une jeune espérance...
L'homme assoiffé guette un jeune printemps,
Ta vieille croix a perdu sa jouvence.

Ce fils cadet viendrait nous enseigner
Les feux, les vins de nouvelles aurores
Et sur son cri saurait beaucoup saigner
Car l'homme croit ce que le sang colore.

Amour viendrait avec ton second fils,
Comme Jésus, longtemps nous jubiler
Et nous, Seigneur, pour changer le supplice,
Nous saurons bien le pendre ou le brûler.

[p. 119]

De ziel van de bakker
(Vertaling Peter Verstegen)

Mijn ziel en ik zijn als discrete buren:
Over haar leven praat ze niet zo vaak.
Ik weet niets van haar zelfvergeten uren,
Ik heb daarvoor geen tijd; ik heb mijn zaak.

In 't bakkersvak, daar dient de slaap gemeden:
De oven ronkt, de gist kronkelt vol vuur
Door 't meel dat ik tot zwanehals moet kneden.
Mijn deeg, mijn trog - ziedaar mijn avontuur.

Mijn deeg is vlees om vruchtbaar te beminnen,
Stevige meid, zo warm en zwaar gebuikt,
Mijn gladde vrouw, mijn buigzame slavinne,
Mijn levensdrift wordt slechts voor brood verbruikt.

De ander dwaalt en gaat op liefdespaden!
Als zij zich met geprangde adem aan
Mijn borst vlijt, na bedenkelijke daden,
Weet ik dat het weer heet is toegegaan.

Ik weet niet hoe ze komt aan haar japonnen
Waarop een glitter vurig glinsteren kan,
Gelijkend op het lichten van die ronde
Twinkelaars aan stikdonkere hemeltrans.

Ik luisteren naar haar maanzieke adviezen,
Horen hoe angeliek of dom ze is?
Ze ijlt! Ik heb geen tijd meer te verliezen,
'k Voel dat mijn bakkersbloed aan 't gisten is.

Ach, schuwe ziel, mijn arme, jonge hinde,
Slaap wel, maar slaap. Je praat me veel te veel.
Je haar mag eventjes mijn lippen vinden,
Maar laat me dan met rust. Mij roept het meel.^*

* Zie voor de Franse tekst pag. 200