De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 62]

Vier gedichten
Renée van Riessen

De vrouw en de trommel

Er is in haar een vrouw die valt,
één die om donkere wakken schaatst,
één die de kracht van water zoekt,
één die de lucht niet kan weerstaan:
er is in haar een vrouw die valt.

Er is in haar een vrouw die valt,
die niet met anderen eten kan,
één die haar hart niet bergen kan,
haar eigen dromen niet verstaat.

Er is in haar een vrouw die valt
en brekend door de grendels gaat
die om ons hart gesloten zijn -

Er is in haar een vrouw die valt
en op een grote trommel slaat.
Ze voelt het donker op haar huid,
ze weet de angst daar ingegrift,
ze drijft die luid en dreigend uit.

[p. 63]

Daarboven in de lucht

Daarboven in de lucht, daar in de eerste
zichtbare wolken blijf je niet lang hangen:
de zon verraadt je stap voor stap, je raakt
allengs in lichtomhelzingen gevangen.

Daaronder in het water werd jij, dacht ik, wel
gewiegd en door het wier naar huis gedragen.
Daar zoek ik jou, maar (slapend schip) jij hebt
jezelf in het donker op de bodem losgelaten.

En daar - achter de lamp - daar in de leegte,
waar het licht zijn eerste tegenstand ontmoet,
daar kan ik niet meer zoeken. Daar bewegen
mijn handen verder zonder het te weten.
Het oog verliest zichzelf en lichtvergeten
dwaalt het naar donkere gangen: daar ben jij
aanwezig, nabij, nabij.

[p. 64]

Voor de dode

Als een vogel ben je verdwenen
uit dat ziekenhuisbed. Jij zag
meer dan wij: jij zag een hand
die met lichttekens schreef op de wand.
Jij wees, je ging uit vliegen.

Als een merel ben je verdwenen
die in een donkere straat
hoog tegen de huizen opgaat
en over de dakrand wipt
in het niets, in het volle licht.

Als een vogel ben je verdwenen
en wij kijken nog steeds verbaasd
uit het schaduwrijk op: deze straat
waar het licht altijd verdeeld is
en rakelings langs ons gaat.

[p. 65]

Steen

O aan een steen te durven raken.
Ik loop er urenlang omheen.
Die gladde huid te durven raken.
Gered te worden. Wondersteen.
De steen waarin het raadsel zonk
(zoals een meisje eens verdronk,
zo loodzwaar en zo peilloos diep
als zij daar met het water sliep,
zó slaapt het raadsel). O te raken,
te reiken. Naar een oud gebaar
gaan ongewild mijn handen uit:
hun witte palmen willen zij
tegen de harde steenwand aan
loslaten om er te rusten.
Geredde handen. Wondersteen,
zwarte parel van de troost:

Verlaten mij mijn ledematen,
mijn mond verlaat me met een steels
neerbuigend kussen. Eerst de huid
van vingertoppen één voor één.
Daarna de laatste plaats op aarde.
Beschaamd. Omzichtig. Slijtplek. Steen.