De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 98]

Simon Knepper

Vertelling

In de bergen trof ik onlangs
Een bepakte grijsaard aan,
Die een voetreis bleek te maken
Naar Egypte en Soedan.

‘Doe mij aanstonds weten, vader,’
Bad ik deze oude man,
‘Hoe men in de herfst des levens
Zó veerkrachtig blijven kan.’

Hij beschouwde mijn gestalte,
Hief zijn stok met speels gemak,
En betimmerde vervolgens
Ongeremd mijn schedeldak.

‘Zo veerkrachtig blijven?’ kreet hij,
‘Koop een ferme wandelstaf,
En straf onbeschaamde vragen
Zonder mededogen af!’

Getuigenis

Ik lijd met vastberadenheid,
Niet soms, maar keer op keer,
En als ik eens wat minder lijd
Uit onmacht of gebrek aan tijd,
Word ik verscheurd door zelfverwijt
En lijd ik des te meer.

Afscheidsbrief

Nu die ander in je leven is gekomen
Trek ik mij, zoals het past, geheel terug,
In vertrouwen dat je kennis hebt genomen
Van zijn eksterogen, roos en kromme rug.

[p. 99]

Novembernacht

Een grauwe maan verstrooit haar licht.
Het zijn werd mij tot stroeve plicht,
Doch waar, in 't roerig tijdsgewricht,
Verwanten zich vergooien
Aan drank en iichtekooien,
Houd ik het oog omhoog gericht
En schep voor's Heren aangezicht
Een bitterschoon gedicht.

Huisdichter

Het gieren van de najaarsstorm
Doet ieders hart verstijven.
‘Wat hoor ik?’ vraag ik voor de vorm,
‘Het gieren van de najaarsstorm!’
Roept men. Ik glimlach, om conform
De regels neer te schrijven:
‘Het gieren van de najaarsstorm
Doet ieders hart verstijven’.

Zoals

Zoals de spin bij schemerlicht
Gestadig maar onopgemerkt
Aan 't broze weefsel werkt,
Zo is het dat de dichter dicht:
Met fijn gemoed en scherp gezicht
Verricht hij, door't gemeen veracht
Zijn rimpelloze plicht
En wacht.

Aarde

 

Wij denken te leven op aarde,

 

Doch vaak is het zand of laagveen;

 

Zo blijkt de volledige waarheid

 

Nog ernstiger dan zij al scheen.