De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 59]

Zeven gedichten
Max Nord

Vreemd zal het zijn

Vreemd zal het zijn om toch op bed
te sterven. Denk eens wie wij waren,
in welke tijd. Dit zijn de laatste jaren.
Nu alles op die kaart gezet.

Hoelang wel? Wat is mij beschoren
voor ik wit word toegedekt
omdat ik toen niet ben verrekt?
Ik wilde van geen dood nog horen.

Maar nu. Traag als het slaan van golven
zie ik hem aan en hoor hem komen.
In ruisen van de zee, in dromen,
word ik, verlangend wel, bedolven.

Leven

Hoe alleen is zij nu hier buiten,
wel getwee gestorven, wij,
maar een ander stond op in mij
en zijn leven is niet meer te stuiten.

De ingeslapen dode

De ingeslapen dode wiegt zich zacht
in mij en wil ontwaken, zich bezinnen
op wie ik was, zij roept mij en zij lacht.
En alles, alles wil opnieuw beginnen.

Grafschrift

Wie weet wat van haar lieve lichaam over is.
Ik weet van haar nog goed wat vlam en tover is.

[p. 60]

Vader

Hij liet zijn einde vreesloos komen
en zag zijn ouders in zijn dromen;
een onbekende werd niet toegelaten:
die had met hem nog willen praten.
De wereld werd bedreigd. Ja zeiden wij.
Zijn droom werd nu gedelegeerd aan mij.

Boos werd hij op zijn lijf dat niet bezweek,
terwijl het eindelijk overbodig bleek
en hij toch sterven wou, in eigen huis,
sterk, snel en zonder veel geruis.

Vissen

Vissen
smeken wanhopig om leven
onder het ijs
zoals de gestorvenen
zinken in het blauw
van de herinnering
onmachtig
om dood te gaan

Uitzicht

Vertel mij niets. Ik heb het nu begrepen.
Wat stelt het voor? Een uitzicht over zee.
Wie kijkt ziet niets. Hij krijgt onzichtbaar nee.
Wat levend is verdwijnt. Ik ken de knepen.

Wat blijft is fantasie, een horizon.
Die ga ik tegemoet, de ogen open.
Men moet bij helder weer de zee inlopen.
Vertel mij niets. Ik wou dat ik het kon.