De Tsjerne. Jaargang 23

[p. 259]

R.R. van der Leest / Striptease^*)

Rindert útfanhûze by de Bouma's en op in middei gyngen se nei Arnold syn keamer ta. It bêd lei noch oeral en Syts de faem kaem der yn om it op to skodzjen.

- Meije wy nou dyn titen sjen? frege Arnold.

Syts krige in kaem. - Moatst net sa raer.

- Hast it ús tasein.

- Syts hat grouwe titen, jong! sei Josje tsjin Rindert.

- Ssssst, net sa lûd prate, warskôge Syts.

- Hast it ús tasein, sei Arnold wer.

- Mar Rindert is der nou by.

- Dat docht neat. Rindert wol se ek wol sjen, hen Rindert? sei Arnold.

- Graech.

- Sille jim it net oan jim heit en mem sizze? Dou ek net, Rindert? Dat ûnthieten se har. Syts luts har truike omheech en strûpte allinne de mouwen út, dat it bleau om har hals hingjen. - Neat oan jim heit en mem sizze, warskôge se opnij. Se die de skouderbantsjes del en makke de bh los. Twa fikse boarsten seagen de jonges oan. Se moasten der efkes fan bikomme.

- Binne se swier? frege Josje.

- Fiel mar, sei Syts.

Josje hifke der ien. - 't Falt ta, sei er.

- Lit my ek ris. Arnold gyng neist him stean en hifke it oare boarst. Hy die it hwat rûch, de stevige folheit skodde forheftich.

- Hjir Rindert, dou ek, sei Josje gol en stie syn plak ôf. Sels roun er in eintsje efterút en biseach it wurk dêr't Arnold en Rindert mei dwaende wiene. - Krekt trilpudding, lake er.

Arnold krige in tit en frommele der oan. - Hy wurdt hurd, sei er.

- Nou opjaen. Syts treau de jonges fan har ôf.

- Toe Syts, noch ien kear, ljoende Arnold.

- Né, jim hawwe jim sin hawn. Syts heakke de bh fêst, luts de skou-

*) fragmint út in boek dat de skriuwer ûnder hannen hat.

[p. 260]

derbantsjes omheech, strûpte de mouwen oan en struts har truike glêd.

- Neat sizze, hear!

Arnold gyng op de bêdsplanke sitten. Syn hâlding wie o sa wis, hy die de earms oer inoar. Hy sei: - Syts, ik wol dy hielendal sjen.

- Dat doch ik net, andere se fûl.

- Hwerom net?

- Dêrom net.

- Ik wol it.

- Tinkst dat ik my kommandearje lit?

- Dochs wol ik it.

- Mar dat kin net.

Arnold knypte syn eagen suver ticht. - Dan siz ik it oan ús heit en mem fan niis.

- O, mar dat moatst net dwaen.

- Ik siz datstou ús dyn boarsten sjen litten hast.

- Dou bist gemien.

- Ik siz it.

- Ik kin my net hielendal útklaeije.

- Moatstou witte.

- Ja.

- Goed.

- Allinne mei myn broekje oan dan.

- Fierders alles út?

- Nou fuortendaliks?

Foar't Arnold anderje koe, rôp syn mem fan ûnderen: - Syts, komme, der binne fortsjinwurdigers, dy moatte in bakje kofje ha.

Syts sette ôf. - Moarn dan, sei se noch.

Under it iten dêr't Syts by siet, sei Arnold ynienen: - Mem, wy hawwe Syts har... wy hawwe Syts har kykjes sjoen.

- O, sei mefrou, hokker kykjes, jonge?

- Gewoan kykjes.

- Hwat famyljeportretsjes dy't ik yn myn taske ha, sei Syts ûnwis.

- Hat Bergsma fanmiddei syn rekken bitelle? frege menhear Bouma. Hy bigoun mei mefrou oer saken to praten. Syts suchte en bûgde har oer it iten. Dat hie in knikkert op 'e kant west. Arnold gnyske.

De oare middeis setten se dus wer nei Arnold syn sliepkeamer. - As ik klear bin, rop ik jim wol, sei Syts en die de doar foar har noas ticht. Amperoan tsien tellen letter frege Arnold: - Is 't sa fier?

[p. 261]

- Noch net.

- Wy komme, hear.

- Even wachtsje.

Arnold sette de doar yn 't tsier en seach om 'e hoeke.

- Glûpert, sei Syts.

Arnold die de doar wer ticht.

- Hwat hast sjoen? frege Rindert. Josje stie to springen.

- Net folle.

Se wachten noch in setsje. - Kom mar, sei Syts. Tagelyk diene se de doar iepen, dat se stroffelen hast oer de drompel. Dêr stie Syts mei allinne in broekje oan. Se barstte der suver út, it knypte om har billen. Mei ûntsach seagen de jonges nei de woltierige fleismassa. - Sjesa, sei Syts en luts it himd omheech dat om har ankels lei. - Nou der út! Josje en Rindert draeiden har al om, mar Arnold bleau stean. - Hielendal útklaeije, sei er.

Syts forstive yn har biwegings. - Dat wie net ôfpraet.

- Alles út, oars siz ik it oan ús heit.

- Smearlap, biet Syts him ta.

- Goed. Arnold luts oan de skouders en gyng de oaren efternei. Syts die in pear flugge stappen en krige him by de earm. - Moat dat nou sa?

- Ja, dat moat, sei Arnold wis.

- Kom, sei Syts en se treau de jonges de sliepkeamer yn. - Gean dêr sitten en kom net fan jim plak. De jonges setten har del op de rânne fan it bêd, Syts gyng yn de fierste hoeke stean. Se strûpte it himd del en it folgjend momint hie se it broekje ek al út. In trijehoek fan donker hier, mear net.

- Is dat alles? prevele Josje bikaeid.

- Sa genôch? frege Syts.

- Noch eventsjes, sei Arnold.

Mar se strûpte broekje en himd tagelyk omheech. De jonges suchten, ein fan de foarstelling. Sûnder in wurd to sizzen rounen se de keamer út.

- Seist it wier net, hen Arnold?, frege Syts leaf.

Arnold sei neat. Doe't se ûnder wiene, frege Rindert oan Josje: - Hoe founstou it?

- Neat oan, andere Josje, ik fyn uzes folle moaijer.

Miskien hat Arnold it dochs forklappe. Fjirtjin dagen letter liet menhear Bouma frou en bern yn 'e stiik en naeide mei Syts út. De beam foel net fier fan de apel.