De Tsjerne. Jaargang 5

Op it harspit.
Us priisfraech.

Under 'e toanbank troch hawwe wy okkerdeis in priisfraech útskreaun foar poëzij. Wy woene namlik, sjende dat it mei de dichterij op 'e non rint, hwat frisse wyn yn 'e swipe ha. De fraech wie in pear fersen dy't klonken as in klok en as in peal boppe wetter stiene; twaris fjouwer of fjouwerris fjouwer rigels. Dúdlikerwize woene wy hjirmei ûntkomme oan de dizenichheden en dekadinsjes fan it sonnet, dat bihalven twaris fjouwer ek noch, folslein oerstallich, twaris trije rigels hat. Meastal bigjint yn dy saneamde terzinen it geknoffel, dat woene wy foarkomme. It libben is ommers ek net altyd rys mei terzinen, sa't Harmen Sytstra seit, it is ek wolris groat mei knudde. De fersen dy't wy fregen moasten sa klear wêze as in klûntsje en sa hurd as in spiker.

De jury, bisteande út fiif promininte figuren op it gebiet fan aeisykjen, bonkedollen en folksdounsjen, stie net foar in maklike opjefte, sjoen it feit dat der mar ien ynstjûring wie. It mes en de tabaksdoaze binne der oan to pas kommen, mar op it lêst is

[p. 232]

men der dochs ta oergien de ynstjûrder, de hear G. Rjochtensljocht út it Heidenskip by it Hearrenfean, de priis, bisteande út in polsstôk, cum laude ta to kennen. De jury hat by dizze útspraek rekken holden mei de omstannichheit dat de hear R. nea earder hwat publisearre hie en it nei alle tinken ek net wer dwaen sil.

De priisútrikking, dêr't likernôch de hiele Tsjerne-cotery by oanwêzich wie, hie pleats yn it bikende herntsje efter 'e piano by Bonnema. De foarsitter spriek de hope út dat de hear Rjochtensljocht ek yn 'e takomst nea fierder springe mocht as dizze pols lang wie. Auck de Boer, krekt út Pakistan werom, droech de bikroande fersen foar, dy't wy hjir folgje litte.

Weitsrop.

Wy ha forlet fan fersen, hurd as spikers
Hwer toevje jim, o âlde rederikers?
Bliuw langer mei de hinnen net op stok
Weits op, weits op, myn hert slacht as in klok.

Weits op en skriuw gedichten klear as klûntsjes
Skriuw oden op ús swartsjes en ús bûntsjes
Moderne dichters meitsje it al mar gekker -
Weits op, weits op, myn hert slacht as in wekker.

Fuort mei dy mjitske poëzij op sokken
Mei Freud, filosofij en frouljuesrokken.
Jow ús in froed en from ienfâldich wurd
Myn hert slacht rjocht en sljocht allyk in lammesturt.

Ja, froed en from en sljocht en rjocht foar ivich.
Wy stean wer as in peal, al is 't hwat stivich,
Dan boppe wetter, great en frij en machtich -
Weits op, weits op, myn hert slacht acht en tachtich.

Oan Fryslân.

O ús marren en ús greiden

O ús puollen en ús reiden

O ús baerch en o ús kou

Aldskier lân hoe moai bistou.

O ús skotsen en ús keatsen

O ús mieden en ús pleatsen

O ús spekfet, o ús strou

O, o, o, o, o, o, o.

(Ut de boazem fan it Boun fan Fryske Kunstners binne tsjin de útspraek fan 'e jury ynmiddels protesten kommen; inkelde architecten (!) wiene fan bitinken dat de tolfte rigel fan it gedicht ‘Weitsrop’ in foet to lang wie. Dizze ‘hearen’ kinne fansels net hawwe dat ek ris immen bûten harren bisletten rountsje de eare kriget dy't him takomt. Hja sille bigripe moatte dat de tiid fan 'e kroaden foarby is.)

MASTER GURBE.