Trotwaer. Jaargang 20

[p. 258]

Harmen Wind

Underskied

Tine is yn 'e Heare stoarn.
Aldfaam fan tachtich; as in poppe
lei se te wachtsjen, deagewoan:
God rûn op alle dagen. Boppe
lei har ûntjouwing, Tine hie
neat mear te sizzen, nammen neame
hoegde net mear, wat wichtich wie
dat koe se sljochtwei hinne dreame.

En doe't se har ferfarre liet,
ier yn 'e moarn en mei oerjefte
fannijen berne waard, doe wie 't
har gouden oere. Wy beseften:
de jierren fan it ûnderskied
litte ús fier by har benefter.

By it ferstjerren fan Tine Akkerman (25-7 '88)

[p. 259]

Tsjûge

Ik seach dy sjongen efter 't glês
doe't ik wer om dyn keamer doarme.
In hinnekommen, yn dyn mûle foarme,
ik stie derbûten yn it hege gers.

Ik seach dy sjongen en it like suver
op fleanen, ûnberikber fier
en dochs sa nei, elts wurd wie wier
en ik de tsjûge. Fromme huver
besette my, der wie gjin lûd
yn dizze psalm, mar yn dyn boarsten
weage it libben, yn dyn hûd
spile it langstme: Kom mei hasten!,
songst do, seach ik, en gûlde doe't
it wêze moast, en ik net doarste.