Trotwaer. Jaargang 12

[p. 274]

[Nummer 5]

Geart van der Meer

Bij Grindelwald I

heger, hieltyd neger gean de stuoltsjes
fan de firstbahn. 't is koel. 't is stil. Iûdleas
Is ús rizen út it dal. swierteleas
ús stigen sûnder fal. lichte koeltsjes

roere' it blommich gers, de beammen ûnder
ús, delglidend yn it dal. twa gietsjers
komme' yn 't sicht, goargrien fan ûndren, litt' se' ús
hieltyd mear in witer oarsprong, sûnder

toarkstient, sjen yn smetleaze iismarren.
dêrboppe tuorkje wite spitsen, gril
en ivich. bestjurre streamen - nea sil
har súvrens, har smerteleas beswarren

fan oere' en dei in lêste gearrin fine
yn elkoar. mar leger wrakselje twa
wetterstreamen, griis, út goargrien iis, ta
op ien stream út twa: schwarze lütschine.

[p. 275]

Bij Grindelwald II

fanke, wat wiesto moai op dy skeante
doe, op dy gleone dei. anemoanen
ferskeaten, ferhearde alperoazen
skeaten in fjoerreade kaam. ik stean te

sjen nei 't byld fan doe, fan jierren her. in
dia, ûnnoazie lyts, sa yn myn hân -
do seist: sjoch, sa moai dy berch, mar yn sân
hasten moast ik dij tútsje, en wer in

kear. wiest alderivichst frou. en de jungfrau
en de silberhom riisden mei iivge
snie tsjin 't djippe blau. mar 't is ferstive,
't leit ûnferweechlik fêst. doe wie it no.

no is it doe. 't is sûnder kleurgeblink,
ûnnoazie lyts, in dia yn myn hân -
mar hâld ik it foar 't ljocht fan myn ûnthâld,
't krijt wer ferweech en kleurgeblink, en 'k tink: