|
| |
| |
| |
[Nummer 3]
Ruerd Ages van der Gaast
In alde doaze
| |
| |
Leave Gryt!,
Nou net to folle adrenaline yn it bloed, h'n? Sa'n egotist as ik bin stean ik derop om, ek as ik dy in amtlik brief skriuw, dy leaf to neamen salang't ik dat fyn. Jawisse, dou hast oer alle boegen gelyk: sa bigjint men in amtlik brief net, mar hwat der tusken ús ek west hawwe mei, en formoarde is..., dou bist foar my noch altyd net samar in froumins efter in skriuwmasjine, dat oer ynkommen en útgeande stikken to gean hat en it telefoan bitsjinnet; as ik oan dy tink - en dat doch ik as ik net om dy hinne kin, as ik de redaksje birikke wol - bliuwstou foar my in minske, miskien wol in persoan, mar yn alle gefal: leave Gryt!
Lykwols bliuwt it wikseljend selskip, der'tstou kantoar foar hâldst, ‘Achte Redaksje’, en dat meistou grif wol oerbringe; dochs praet ik mar tsjin dy oan: it is nou ienris sa, dat ik ien foar eagen hawwe moat, as ik skriuw. En dat hat nou suver in dûbele boaijem, om't hwat my sahwat in moanne lyn hommels oer 't mad kommen is, ik kin it wier net helpe, nei myn bitinken mear mei dy, mei ús, to krijen hat as my yn 't earstoan talike.
Faeks heucht dy noch ús ‘godlike’ simmerfakânsje yn Sélân, Flaenderen, de Ardinnen en yn 'e ein Parys en hoe't wy dêr romantysk waerden. Der wie ommers eangst, en wy seagen gjin paed. Wy hiene ‘fakânsje’, en witst noch, yn dy soele nacht, doe't wy neipraetten oer it toanielstik ‘Kean’ fan Alexandre Dumas yn 'e biwurking fan Jean-Paul Sartre, opfierd yn it théater ‘Sarah Bernard’, hoe't wy inoar fêsthaldden en oer en wer fregen: Hwat is noch ècht op dizze wrâld?...? Dou seiste: ‘Ruerd, ik bin bang, de wrâld komt my hieltyd frjemder foar; ik bin bang. dat wysels allinne mar foar de skyn bisteane, krekt en foaral as wy ússels en elkoar echt fiele; soms tink ik: ik wurd gek’. Wy bilibben Parys allinne mar op distânsje, toeristysk, as frjemdlingen yn in muséum, mar ek thús, letter, oan it wurk, ha wy der beide faek lêst fan hawn, dat wy ús ‘op fakânsje’ fielden, dat de dingen fan al den dei amper doel hiene mei it each op ‘de wrâld’ Hokker ‘wrâld’? Ik leau, wy mienden it GREATE BARREN dat rounom yn 'e ein de deistige libbensbitingsten fan 'e gewoane minsken per slot fan rekken biskiedt; wy mienden ús eigen machteleazens mei it each dêrop. Wy heakken ôf, yn Parys al, en waerden romantysk: wy ‘plôken de dei’, dat seit, wy sloegen op 'e flecht-wy liezen, om bar, elkoar dat gedicht fan Paul Verlaine ‘Chanson d'automne’ foar, op ús taflechtsoarde, ús keamer yn Hôtel ‘St-Jacques’, ik oan dy yn it frânsk, dou oan my yn dy ûnforbetterlike fortolking yn it frysk fan Anne Wadman (‘Op koart front’) en wy
| |
| |
bisochten, elk foar oar, om ússels yn inoar to ûntgrinzgjen. Witst it noch?
Wel, yn 't oanbigjin fan febrewaris krige ik in lang brief fan myn bêste freon, Jehannes Feenstra - dou kenst him ek skoan - út Kreta. Hy skreau: ‘lk fordom it langer. Ik kin net mear. Myn hûs stiet leech; op 'e ynboel passe de buorlju, myn accountant riedt foar myn bankrekken en de itige kosten foar in healjier, mar dy woe ik freegje: wolstou, sa faken't it dy past, myn “neilittenskip” op oarder bringe en binammen myn skriuwsels ûnder dyn hoede nimme, ja, dêrmei dwaen hwat dy goedtinkt? Buorman Kok is derfan op 'e hichte en sil dy myn eigen kaeijen oerlangje.’ Hy skreau noch folle mear, mar yn 't bysûnder hjir skrok ik fan: Ik fordom it langer. Ik kin net mear. en: ...myn ‘neilittenskip’...! Ik frege my ôf: is Kreta dan wier-wier in oarde, eilân, tusken ‘hjirsanne’ en ‘dêrsanne’...? In soarte fan Tahiti (tink oan Gauguin!)? Ik wie der pûr mei oan, mar om't - lykasstou witste - Jehannes Feenstra lykme allinne op 'e wrâld stiet, koe ik net oars as dwaen hwat er my frege. Syn buorman hie my al earder forwachte en wie tige réwillich, al hied er der allike min bigryp foar: ‘Meneer, hij was alijd zo'n gemakkelijke en rustige buurman. Hoe kun je uit zo'n door en door geregelde, op rolletjes lopende maatschappij zo maar verdwijnen? Wat, als dat half jaar voorbij is?’ Ut Jehannes syn brief koe ik net oars opmeitsje as dat dy lêste fraech my foar it blok sette. Net syn eigen - fiere - famylje, mar ik moast, as hy binnen dy tiid net wer thús kaem, foar syn hûs en syn spullen en al syn maetskiplike forplichtings riede - as wie er dea........!? Dat brief kaem út Kreta, mar der stie gjin adres op. Yn 't earstoan tocht ik: kin men INTERPOL op it spoar fan in yn feite noch net útfierde, faeks net ienris mei de die út
to fieren selsmoard sette..? Jehannes, Gryt, dou koest him oan't in hichte: hy woe altyd wol yn goedens, mar as er op it hert trape waerd, dan wie der gjin lân mei him to bisilen. Syn learaerskip hie ups en downs, syn leafdeslibben, hawar, folge, om it sêft to sizzen, net altiten de itige boargerlike paden; neffens de gongbere noarmen hied er nochal faken net to min toarst. Hy wie tige selskipsswiet, mar kaem tagelyk op ús oan as iensum. Hy woe net dea, mar al: hjirwei! As 't der op oan komt, wie er in dreamer. (Is dat in fûnnis of in frijspraek?)
Nou, fanke, syn hûs, syn ‘lege’ hûs... Nea net hat my in leech hûs sa biwenne talike. Greater rommel haw ik amper by inoar sjoen; yn 'e wenkeamer stie middenmank flarden kranten in greate reiskoffer rjochtop op 'e divan, op it dressoir, foar hwat portretten tusken in televisytastel (‘kykspine’) en it théguod yn, de samle wurken (útjefte Karl Schlechta, by Carl Hanser Verlag
| |
| |
München) fan Friedrich Nietzsche, rounom kranten, paperassen, tydskriften en boeken, op it bureau, de brânkast, it radiomeubel, noch in kast en de tafel - ûntromme - en yn 'e kokenherne in soad molke-, wyn- en bierflessen, potten en pannen en net ôfwosken diggelguod - de koelkast wie noch oansletten - en yn it ‘hok’ efteryn noch in kast mei rommel, trije fytsen en noch mear lege flessen; syn sliepkeamer, boppe, wie in folsleine chaos: it bêd wie net opmakke - it like, oft dêr fochten wie - oer de flier leine boeken, steapels kranten en tydskriften, op stuollen smoarge, en dêr skjinne wask (as wie er der neaken úttein..?), mar de betonnene souder wie alle waensin treast: matrassen, hiel of heal forgien, bêddestellen, yn dielen opsteapele, oeral boeken, boeken, boeken, oerstallige stuollen en rounom doazen fol boeken en paperassen, mar foarenoan ien doaze, mei dêrboppenop yn syn hânskrift: ‘Ruerd, hwat tinkt dy hjirfan? Mei ik dit priisjaen? Adieu!’
Der lei net folle yn dy doaze: hwat rûch biskreaune papieren, in pear blocnotes en boppenoan in brief, likernôch krekt sa'nien as dat fan Kreta. Dêr stie yn: ‘Ruerd, hwant ik rekkenje derop, datstou dit fynste, eidzje dit alles ris oer en jow derfan út hwat de muoite wurdich is yn dyn eagen. Ik kom nea net werom yn dit rotlân; ik hie boer wurde moatten lykas ús pake wie en der't heit net ta doochde, mar net sa'n kulturéle snob as ik nou bin. Ik wit wol, dat ik nou op 'e flecht slein bin, mar ik kin net oars, yn gewisse: Garmant Visser skreau ienris yn in fers “Earne leit er wol, de nugget fan it lok” - wel, om it lok giet it my net mear, mar om in bistean, dat DOEL haten doel hâlde sil, ûnderen boppe de skiednis, hwant de skiednis fan polityk, “kultuer”, savoir-vivre, “Die Höfische Gesellschaft”, èn revolúsje (dêrtsjin???) wie en bliuwt altyd in forhael fan parasiten.... Ik ha in skoft learaer west “in classicis” en de rol spile fan wittenskiplik meiwurker oan in “universiteit”, sa't to'n ûnrjochte sa'n bureaukratysk monstrum noch altyd hjit - en, wier, myn skuld foar dy coulissen ûnderskat iksels nèt! - mar ik wol en kin net mear lige! Dat dêrom hjit ik dy om perfoarst dat ynstjûrd stik oan de Volkskrant (d.d. 6-2-'79) en myn “twa-lûk” “FOAR HAR” yn it ljocht to jaen.’ Oan't safier yn dat brief Jehannes Feenstra. Dat, Gryt, dêrom by dizzen yn 'e opleine folchoarder beide stikken:
| |
| |
J. Chr. Feenstra
p/a Tjalk 9
8446 EH HEERENVEEN
Heerenveen, 6 februari 1979
Aan de Redactie van de Volkskrant
Postbus 1002
1000 BA AMSTERDAM
Geachte Redactie!,
Onder het opschrift ‘Star’ schrijft een zekere Loet Leydesdorff in Uw blad een portie voorgeprogrammeerde onzin over ‘wetenschap’ op, die mij eindelijk noopt, enige erin vervatte vooroordelen te ontmaskeren.
Neem bijvoorbeeld deze frase: ‘De Nederlandse universiteiten zijn traditioneel de opleidingsinstituten voor de kinderen van de bourgeoisie.’ D'accord, wat is daar fout aan? Alle Nederlandse staatsburgers - als Nederlanders ingeschreven mensen - zijn ‘bourgeois’ te noemen (eigenlijk: ‘citoyens’, volgens de revolutionnaire franse ‘bourgeois’, d.d. 1789..), tenzij men het onbewezen en onbewijsbare dogma (= verstarde mening) huldigt, dat de ‘bourgeoisie’ maar een (verwerpelijk, want onderdrukkend) deel van het volk uitmaakt, ik bedoel: uitgaat van het dogma van de ‘klassenstrijd’. Jazeker, in de waarneembare maatschappelijke verhoudingen valt op vele niveaux een spanning te onderkennen, die op zoiets als ‘klassenstrijd’ zou kunnen wijzen, maar ik houd PERSE tegen, dat dat gezichtspunt het enige zou zijn om alle menselijke activiteiten aan een oordeel te onderwerpen. Met name de wetenschap (= het WORDENDE weten) onttrekt zich mijns inziens aan een dergelijke maatschappelijke bepaaldheid. Om een uiterste te noemen: de oplossing van een wiskundig vraagstuk geldt, of geldt niet, gelijkelijk voor een willekeurige arbeider en een baron. Ik geef toe, dat sommige toepassingen in de praktijk van sommige (ad hoc) wetenschappelijke uitkomsten bevorderd of tegengehouden worden onder invloed van sommige maatschappelijke krachten, maar de onderliggende wetenschappelijke theorie onttrekt zich daaraan, voorzover zij de kwalificatie ‘wetenschappelijk’ terecht verdient. Zakelijk gerichte benieuwdheid, nieuwsgierigheid - onafhankelijk van de sociale posities der ‘nieuwsgierigen’ - ligt ten grond- | |
| |
slag aan iedere echte wetenschapsbeoefening. In dit opzicht zijn waarachtige wetenschapslieden a-sociaal: het is de inhoud van hun wetenschappelijke belangstelling die hen motiveert, niet de ermee samenhangende maatschappelijke positie. Juist op dit punt
heeft, getuige zijn ingezonden stuk, Loet Leydesdorff prof. Jeremey Boissevain volledig misverstaan.
Wie pleit voor ‘vermaatschappelijking’, alias ‘politisering’ der wetenschapsbeoefening gaat uit van een dogmatisch bepaalde paradox: in die visie wordt de eigen aard der wetenschap zowel onder- als overschat. Wederom geef ik toe, dat wetenschappelijke uitkomsten, in de praktijk toegepast, de maatschappelijk werkelijkheid (de maatschappelijke processen) in hoge mate (te hoge-) beïnvloeden en op dat terrein (mede ònze bestaansomstandigheden!) onherroepelijke gevolgen met zich mee brengen, maar de principiële grens, aan te leggen tussen ‘vermaatschappelijking’, ‘politisering’ èn afzien daarvan, behoort mijns inziens te liggen tussen wetenschapstoepassing en de wetenschapsbeoefening zelf. Wetenschap zelf was en is tenslotte.... SPEL, en als zodanig onttrokken aan de strijd om het dagelijks bestaan en tegelijk een luxe, iets extra's, dat overtollige energie ‘ten nutte’ maakt. In zoverre acht Ik wetenschap, evenals bridge, dammen en schaken, om enige ‘zijstraten’ te noemen, van oorsprong een artistokratische bezigheid. Maar wat is er tegen ‘aristokratie’ (mits in zijn oorspronkelijke betekenis opgevat) in te brengen? Is niet de eigenlijke drijfveer van alle socialisme, inclusief die virulente variant, die men - terecht of ten onrechte?? - met Marxisme aanduidt, te herleiden tot AFGUNST TEN AANZIEN VAN DE LEVENSOMSTANDIGHEDEN DER HEERSENDE KLASSE? Welaan, wat is dus zijn perspectief? Of: de gehele mensheid die levensomstandigheden, inclusief de ermee samenhangende ‘overtollige energie’, te verschaffen, of: de benijde ‘top’ te vernietigen, inclusief de aldaar verworven ‘speelse’ cultuur? Omdat AFGUNST eraan ten grondslag ligt, vrees ik het laatste. (Kunnen wij van de geschiedenis leren??? Cf. de laatste bladzijde van ‘The Social and Economie History of the Roman Empire’ door prof. dr. M.
Rostovtzeff)
Heerenveen, 6 februari 1979
Johannes Feenstra
| |
| |
Ja, Gryt, dat hat er skreaun, mar de Volkskrant hat it net opnomd, alhoewol't dy redaksje it in goed brief foun, mar it wie to lang lizzen bleaun, waerd - mei it each op de stikken fan Leydesdorff en Boissevain - net mear AKTUEEL achte...
Nou, dyselde Jehannes hie yn deselde doaze in oar stik lizzen, ‘FOAR HAR’, en dat neamde er in ‘twalûk’ en hie der by skreaun: ‘branhout foar in novelle’ - in UNVOLLENDETE dus, sa tocht my, mar ek: ‘publisearje, s.v.p.!’ Hwat moat ik nou? Ik gean net as in Van Meegeren to wurk, mutatis mutandis. Né, ik stjûr it - ta syn oantinken...?! tagelyk mar op. Mar tink derom: dyselde Jehannes!
? Foar har?
Nou't Karel van het Reve op in geve wize ôfweefd hat (yn syn ‘Huizingalêzing’ to Leijen op 8 desimber 1978) mei hwat him breed makket as ‘literatuer-wittenskip’, mar amper eat oars docht as litteraire teksten ûntriedselje yn termen dy't hwer't it dêrre winliken om giet bûten biskôging litte, n'en déplaise de erkende érudysje fan in prof. dr. Mooij (faeks op oar mêd..?), dr. D.W. Fokkema, lju as Frank Maatje, Willem J. van der Paardt e tutti quanti, fyn ik, op 'e sneup nei in laempe dy't my byljochtsje wol - ynienen liet de ‘âlde’ boppe dizze tafel it ôfwitte - op souder hwat fortoarke paperassen. Wel, ik draei de souderlaempe derút - dêr komt men ommers amper! - en nim tagelyk hwat guod mei. Sa haw ik wer hwat ljocht en hwat âlde spoaren om nei to gean, stikjes eigen rekkenskip, op souder forstoppe. Ja, miskien allinne mar grounstoffe foar rekkenskip - hwa wit?
£ ‘Chéri..’ - se sei it net, se hime it net ienris, se forrette it lichaemlik yn in troppe hea op har heite' bûthûssouder. Har namme haw ik nea net kend - ‘Pop’ ha ik sein, leau 'k - mar har bûchsume lea fiel ik noch en ik rûk fannijs har bitterswiete lichemsrook en sjoch it fjûr út har dûnkere eagen spatten, ik priuw de wielde fan har lippen oer en wer. Wie it leafde of allinne mar in ûnwjersteanbere dierlike opstiging à deux? Doe't wy yn in dwylsinnige deawurgens út inoar glieden út in ûnheuchlike oerdwealskens wei, fear in binearjende trystens troch ús beide hinne; is dàn net tagelyk útsprutsen tank- | |
| |
berens oer en wer it skyld dat men jinsels foarhâldt, om't men jin skuldich wit?
‘Pop’, moat ik sein hawwe, mar ik miende Jacqueline, en it doarpke hjit fan Mattaincourt en dy nacht wie wol de allerklearste en allersoelste, allerstilste, allerfredichste, èn allerwyldste fan dy ûnforjitlike simmer 1947. £
Dat stiet der, nòch. Is 't in documentaire of fantasij? It wie Jacqueline net, mar al in ‘pop’. Jacqueline wenne yn Chagny, letter, wie allike leaf, mar oars. Jacqueline hie ik nea net ‘Pop’ tsjin sein. Hwat moat ‘literatuer-wittenskip’ hjirmei oan? Doe't ik net sa lang lyn mysels ynlaette op in ‘dichtersfestival’ earne yn Fryslân, bitocht ik op 't stuit in motto: ‘LEVEN IS DOOD ZIJN OP EEN ANDERE MANIER’. It wâlle samar yn my op, en eltsenien forstie it, Jasper, Yolyn, Tineke en Tiny, Durk, Sytske en Feito, ja allegearre. Mar is it logysk sprutsen, gjin ûnsin? Jurjen foun it gekkepraet, mar Remco, Jan en Jules - ek dichters - hiene der ear nei. As ik der nou oer neitink, haw ik der gjin doel mear oer: mar doe wist ik it, ‘op in oare manier’, mar koe it net ‘út de tiid tille’. In oar brokstik:
Wy wiene op 'e flecht, myn freon Willem D. en ik, elts foar oar foar hwat oars. Wy stiene allebeide foar in eigen kar dêr't net oan to ûntkommen wie. Hwat Willem oanbilanget, dat giet gjinien hwat oan, en ik, ik wist wol hwat ik moast, mar skrille derfoar tobek. Beide hiene wy in snuorje lins, dat sadwaende: in simmer Frankryk!
Nou hie soks yn dy dagen al hwat mear om 'e hakken as hjoed de dei: yn dy earste nei-oarlochske jierren mocht nimmen ‘devizen’ (= jild) útfiere. Dat om utens moast men yn jins eigen libbensûnderhâld foarsjen. Lokkigernôch wie der in man yn Frankryk - kunde fan Willem - dy't dêr in ‘agrarysk’ praktykjier to'n ein brocht, en hy bisoarge ús foar in wykmennich in boere-arbeidersskip op deselde pleats dêr't er sels húsmanne, ‘Mont-Pierreux’, 7 km. binoarden Auxerre, département Yonne, yn 'e ‘pseudo-Bourgogne’. Skeaven bine, wytlof fortinje. mjuksje, mei fé omgean - útsein de melkerije - en in bekfol frânsk prate - ek al wiene ‘ús’ boeren Drinten! - wie ús skoan tabitroud, dus dat gyng oan. Wy hawwe in fjirtjin dagen foar ús wurk stien, en nei ús swalkerije fan sahwat in moanne noch in deimennich (de nôtrispinge forbarnde), en in skeamele bûssint fortsjinne; boppedat hat ús maet dy't ús dat
| |
| |
sté bisoarge hie elkmis noch in gieltsje liend (in kaptael, doe!), letter yn Fryslân ôf to lossen - en dat is bard. Né, wy wiene dêr net hinne komd om to arbeidzjen, al gie ús dat skoan ôf, mar om to swalkjen, troch hiele Frankryk hinne, en net om de tiid to deadzjen, mar om út to waeijen, út ússels wei.... It hiele forhael, miskien skriuw ik it noch wolris op (ik haw it, jierren forlyn, al forteld, yn Wommels, en op it Hearrenfean) út in oar midpunt wei, mar nou giet it oer Jacqueline - Jacqueline? - hwêrom hat dy yn Chagny myn heugenissen oan har, myn fontein-nimf fan Mattaincourt, sa sterk oerskade?
&
‘Chéri...’ - Se sei it net, se die it. Willem en ik swalken, biddelen oan strjitwegen om in ‘lift’. Lykas doe ek mei dy ‘devizen’, wie dat yn dy dagen in gongbere manier fan reizgjen. Sa slaggen wy fan doarp ta doarp, of leaver fan boerepleats nei boerepleats, en founen suver oeral gastfrijens. Men kocht in mingel molke, rekke oan 'e praet, en sadwaende...
MATTAINCOURT. in stiensmeet bisiden de greate strjitwei, kaem jin - doarpsplein om in fontein hinne en omsletten fan in ‘bolwurk’ fan boerehuzingen - yn 'e skimerjountiid al oan as in út de tiid tilde paradyslike oase. It wie blakstil, gjin minske to sjen, hjir en dêr lei in houn út to pûsten fan 'e gleone dei; net ien sloech oan: heechút kaem even in kopke oerein of forweechde ien ear of in sturt. Mar dêr't krekt in man him mei molkbussen oppenearre, waerden wy it iens oer in sliepsté op syn bûthûssouder. Wy klommen by in ljedder op en sochten rêst..., forjitnis.
Mar midden yn 'e nacht skrille ik wekker, waerd ûnwjersteanber nei bûten ta dreaun. Myn bihearske fuotstappen klonken lûd op yn 'e hoare nacht. Ik roun to mimerjen yn de folsleine stiltme fan it doarpsplein, suver in kapel, as net it stjêrgeflûnker oan 'e himel - 't wie tsjustermoanne - iepenens nei boppen ta sjen en fiele liet. Ik bleau stean by it fontein en lies de spegeling fan 'e nachthimel yn de kleare kom, biharke it sunich dripkjen fan it wetter en liet myn tinzen gean - mear in soarte fan muzykjen as yn wurden bistjurre. Doe ynienen: oare fuotstappen In jong fanke - dûnker hier weage oer har skouders - teante mei in amer yn 'e hân op it fontein ta. Hja wie earne oars wei komd, net út 'e huzinge der't wy oernachten. Se sei gjin wurd, krekt oft ik net bistie, en liet har amer tol rinne. Doe bea ik myn help oan, om har amer to dragen. In net to mjitten skoft stiene wy swijsum foar inoar oer, en hja liet my gewurde. Twa wurden hawwe wy wiksele en alles gie fansels. £
| |
| |
Soks fiske ik op fan 'e souder, smoarch fan stof - LEVEN IS DOOD ZIJN OP EEN ANDERE MANIER - mar hwêr komt it wei? Der is sa folle oars yn 't libben oan 'e oarder. Hwêrom dy deadsdriuw, yn heugenisse oan sa'n namleaze ûntgrinzging, folsleine flecht út it bistean fan ûre en feit?
Doe't it forhael noch yn wurden gearsjitte moast, ergere ik al, dat it boufallich bliuwe soe. - ‘.... en alles gie fansels...’ - Dat gefoel fan skuld, fortsjustermoanne yn in wurd fan tankberens, al is it oer en wer, forriedt dat net bisef fan eigen ûnfolsleinens en raest it yn 'e ein net opstannigens út tsjinla condition humaine - bistean to moatten yn de tiid?
(Chérie - namleaze - je vous aime: yn dy wol ik stjerre).
‘Jean’
Bigrypstou it? Dàt wol Jehannes bislist kwyt, de minsken ûnder eagen bringe. Op foet fan ‘neilittenskip’ - alteast, as ik syn brieven goed lêzen ha. Dat sadwaende, by dizzen, ‘achte redaksje’.
En dou, Gryt, gjin adrenaline yn dyn bloed, hear! Kom ris, en wês dysels. (Itensiede kin ik noch altyd). Miskien hâld ik net mear fan dy, mar dou bist my sa eigen wurden, en nou earst bin ik sa binijd nei dy, en kin ik harkje. Wel, ried de redakteuren oan om dizze hiele rotsoai marris op 'e parse to lizzen: in iepen koken is op 't lêst modern, net wier? (Faeks hat Jehannes dochs it bêste flechtpaed foar kar nommen...) Mar moàt it in flechtpaed wêze?
Enfin, ik ‘bihear’ optheden twa ‘lege’ húshâldingen - en klei net ienris. (Mar: ik bigear dy)
Groetnis,
Ruerd.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd