Trotwaer. Jaargang 9

[p. 338]

[Nummer 6]

Alewyn
Narsissus yn majeur

Do dwarst net heal en dochs sil ut der rus un kear fon kómme matte. Kinst ómmers net oant yn der yvighyd stil sitten bliuwe. Ier of let silst fonwegen kómme matte. Mast ut dij mar oan tiid dwaan, hastigens wurdst ek net ryker fon. Mar ut mat der un kear fon kómme, dêr is gjin mis op. Kinst der óp 'en doer net fwar wei: dyn eigen libben soest ûnmooglik meitsje ómt ut waard sûnder ûtsjóg. De frekte meensken óm jin hinne ferpeste de boel oltyten, sûnder dy meunsterjende eagen soe ut helte makliker te fersetten wêze. Mar oarsóm, dyn bwórlju bist brek, kinst har ferspije, mar wot soest sûnder har óp 'e wrôd útheve wólle?

Besykje dij ut kafee fwar de geast te krijen; kinst dy der óp tariede fwardotst derhinne silst. Kinst fensels ek túsbliuwe te krontlêzen, kinst ek tús wól oan 'e drank, un plaatsje draaije en stil sitte te sjen, stwareagje en weidreame, dreame fon dyn langstmen en dyn blómmejónges. Wot silst dy bewege en gean derút? Tús is ómmers lykegoed nóflik en ut praat yn ut kafee sil ek wól ut measte net óm de hakken hawwe. Mooiwaarpraatsjes en sygretten oanbiede, un pilske faaks mar mei ut bepraten fon wot olgemienheden hôdt ut gauw óp. Wot prefyt silst der oan hawwe? Mar do wurdst derhinne lutsen, dyn skwón matte oan, jos oan en hinnegean. Ut kostet fensels mwóite, ut dógt dij sear; mar do gjist óp 'en paad en sykest nog ol útfynsels óm dy der fwar wei te wynen. Kinst fensels ek de oare kont útrinne, ta de stêd út de greiden yn en un fûûg nachtkuijer meitsje. Fwar ut sliepen aansens ol sa goed os un bwórrel. Mast de gok ol weagje; hast ómmers neat óm te ferliezen, neat óm bij óp te setten. Dóg ut mar gewoan, doar ut. Drómpels silst oersljóchtsje matte, mar dêrnei.... Fon de meensken kinst dy ut measte net oanlûkke, sijen lûkke har ómmers fon dij ek neat oan. Eigen paden gean, mat dyn biedwurd wêze. Strûp de klean oan en gean jirwei, un ûnbekende takómst yn 'e mjitte.

[p. 339]

De strjitte is leeg; gjin meenske dy't dij fwótgean sjógt. Mooglik dot dyn hospyta dij jert, mar fólle ómtinken sil sij der wól net oan jaan. Bist ómmers faker let. Wot soe ut fwar appattigs ynhôde matte? De lantearnen litte har bleke ljochten oer dyn teenzen glide. Stap fwar stap trêddest oer de dyk, rêstig en evenredig klinkt ut tusken de húzzen; dêrearne blaft un hûntsje. De bjemmen grienje ol mooi oan, un frisse maitydswyn blaast dij yn 'e noas. Do snúúfst hiel djip en wólst wól weróm, huverst efkes. De kjeld bekrûpt jin sa jûns let ynienen bij de kachel wei. Kinst nog weróm nei hûûs fensels, kinst nog beskûl sykje yn de bûkken en de pepieren; kinst nog nei de pinne grype, skriuwe en skriuwend dreame en dreamend skriuwe oer dyn langstmen, dyn teenzen, hoe't it winliken wêze matte soe. Mar de earste stap is dien, set tróg, silst de fólgjende stappen ek dwaan matte. Bist no ienkear bûttendoar en fernimst oars net os de stilte dy't de oto's efterlitten hawwe, de ôwêzigens fon de meensken. Jûn is elk ta rêst kómmen. Stilte wachtet dij en rópt dij un wólkóm ta. Dizze gelegenhyd mast of te baat nimme. Yn de fjirte raast un sykeoto; olhiel ollinnig óp de dyk bist dus net. Mar der is nog gjin dy't dij neirint, dy't dij yn de rekken hat, mei óprinne wól of sókssawot. Dóg ut dij mar stil oan tiid. Olles kómt óp oere en bar. Wen dyn liif mar oan de bûttenlucht, oan de tsjusterens en de bjemmen dy't yn kreaze rygels bij de dyk lôns stean en dij ut paad wize nei kafee ‘De Feinten’.

Inkear jerder hast dêr oan de doar west; hast efkes tróg de doar dykerje mógt. Fjirder gean hast doe net hûûgt ómt ut wie grôtfól en der waard gjin mon mear bij ynlitten. Dy iene kear skymere dij un tsjusterens yn 'e mjitte, un tsjuster hol. Soe ut diskear better gean? Skillest oan en sjógst nog efkes óm dij hinne, de strjitte oer; gjin kop te sjen, olteast gjin meenske dy't dij ópmerke kin. Dot is wer un gerêststelling méár. Ut dwórret un setsje jer't de doar ópdien wurdt. Der sit un kykerke yn de doar, dot de pertier hat dij earst wól óp en del sjoen fwar't er dij deryn lit. ‘Goejûn’ seit er en do anderst him massynaal ‘Goejûn’. Hij sjógt net óp of óm, nimt dij net spesjaai óp en sjógt der sels no just net flikkerig út. Mear immen út de bókswrôd, swiergewichtheffen of sókssawot. De jos kin links oan de jekken: ‘de dyreksje nimt stellerij fon jossen en ol sóks mear net óp 'e noed’. Un spegel wiist dij de earste honneling. Kinst tagelyk bekómme fon de earste yndrukken en dij oanposse en ynstelle óp de tsjusterens en ut lûûd, de rook en de reek. En don mar rus un pilske. Os dyn eagen oan ut tsjuster wûn binne, sjógst ol wot mear meensken mar fólle kin 't der nooit wêze. Sa grut is ut jir ómmers ek

[p. 340]

net. Om de taap sitte wól gwón en fjirderóp tsjin ut bedsket hinget ek wot óm. De nijynkómmeling mat fonsels meunstere wurde, gwón eagen draaije har nei dij ta en do wurdst ynienen dochs wer benauwd; ut folt ek net ta jin goed te hôden os men sa óp en del sjoen wurdt. Dot dógt der ek minder ta, salang't se har de honnen mar tûshôde. Faaks gjit ut praat ek wól minder oer dij osto no fon tinken wól haste.

De mezyk raast oars lûûd genôg; praten wurdt dêrtróg minder ferplichte, fon ûnmooglik ta oerstollig. Praten kómme de meensken jir ek net foar, hast swarg; mear ut wurk mei de eagen, stwarjen en glwórkjen, tink. Ut pils smakket net oars os oars en de meensken, och dy sjógge der eins wakker utselde út os rûnóm. Hast dêr no salang tsjinoan skytskwarre? Krygest un twadde pilske en rinst mar rus óm de taap hinne. Oan 'e oare kont sitte ek nog gwón, mar der is nog wól un plakje iepen. Jouwst dy del en sjógst ut hear rus oer.

Ut sintrum fon ‘de Feinten’ is de fjouwerkonte taap; twa, trije jónges deryn, dy't ollegeduerigen mar lege glêzen oanslepe, glêzen spiele en wer fól meitsje; sij matte elk te freon hôde: betanke foar en asjeblieft nei. Harren kin elk óp en del sjen sûnder spesjale bedoelings en sûnder dot fwótdaliks werómglwórke wurdt, ómt dêr ha sij gjin tiid ta. Pûblyke mônlju óm sa mar te sizzen. Fwar de bar oer leit de dûûnsflier mei de feestferljochting. Ut is jir olle dagen feest, tink. De lampkes baarne súnnig, de platejónge draait mei óp 'e mezyk. Net fólle meensken hawwe har sitplak frijjûn en de gjalpende mezyk os liedsmon nómmen fwar har hôden en dragen. Gwón skowe wot hin en wer, oaren springe wot libbener óp de planken óm. Nei un setsje ferfeelt ut dij areg. Der is net safólle te sjen en te belibjen. Gjin dy't rus efkes bij dij kómt te praten en do nimst sels ek net de fwarstap ta petear. Bliuwe de spegels oer. Dêr kinst ûngemurken hiel wot tróg gewaar wurde. De lampkes ferdûbbelje har ljochten, de truttige fersieringen oan 'e souder wurde sa dûbbeld yn ut sintsje set. Kinst dysels besjen, kinst oaren ópnimme. Mar wot arighyd hat men dêr winliken oan? Dóg de eagen mar ticht, harkje mar rus yngeand nei ut lûûd fon meensken, piipjende kranen, de glêzen en ut mezyk dot olles wól oerraast en dream mar wei. Dream mar wei - gjin dy't dij steure sil.

De mezyk noeget dij ta de dûûnsflier, ut sit dij gewoanwei yn 'e skónken en dot mat derút. Ut bloed mat syn berin hawwe, dêr kómst net ûnderút. Mei wa silste dûûnsje? Mei wa soeste wólle? Wólle genôg, mar

[p. 341]

doare... en fon doaren nei dwaan is mear os un wannestap. ‘Sometimes together’ seit de mezyk, mar mei wa tegjerre? Karút soe men sizze, mar un kar te dwaan... Nimmen dy't dij freget; keazen wurde soe dyn kar óplosse, oerstollig meitsje. Kinst net ta un beslút kómme? Wólst ut net of hast wot oars útfûn no't de bûtter jild jildt? Hoe silst dy fwar de kar weiwyne? Of is dot ut wurd net, draait ut net óm dy oaren, óm net ien fon dy oaren? Kinst har net oan... Wot hast winliken mei har noadig, wot soest fon har ôhinklik wêze; kinst ómmers lykegoed sûnder har, bist har net brek, no net en nooit... Ollinnig, fólslein ollinnig dûûnsest óp 'e mezyk dy't lûûd ta de bóksen útgjolpet. Ut folt dijsels net iens ô. Ut is eins wól nóflik, hûûgt men ek gjin rekken te hôden mei de dûûnser dy't mei jin is. Kinst dy olhiel kónsintrearje óp 'e mezyk en óp dijsels. Fólslein frij koe dyn biedwurd wêze óp dit pos. Ut ‘sometimes together’ wurdt skynwier makker tróg ut spegelrút dot de dûûnsflier twa kear sa grut makket os de bouwfakkers dien hawwe. Dwarst net te sjen, wont do sjógst dijsels net. Bist ut wól, mar sa langút, sa hast dysels nog nooit meimakke. Hast dysels nog nooit sa sjoen, bisto ut eigentlik wól? Dot frije, sweevjende hast jerder nooit ûnderfûn, dûûnsest deroer, dêr is de ein fon wei. Lit de mezyk mar gewurde, sûnder kinst ek wól. Hast genôg oan dyn eigen en dyn spegelbyld. Wot soest nog mear begeare? Ritmysk en útlitten, swittend en blier - ut daveret dij tróg de kop, do sjóngst sa lûûd os dyn longen ut bijfytse kinne. Un grutske laits kómt oer dyn ontlit.