Trotwaer. Jaargang 2

[p. 1]

[Nummer 5]

R.R. van der Leest / Spinnen

Doe't jo de doar fan de auto iepen treaune, gûlde de stoarm noch heftiger. Jo rydbosken, it wie wetterkâld. Foar de moanne jagen wolkenflarden lâns. De doar ûntglûpte jo en flapte ticht. Jo seagen by it hûs op. Der brânde gjin ljocht, Andrea soe wol op bêd wêze. Sa follesto better, gjin geëamel. Jo stapten oer it grint op de foardoar ta, it túnsket kreake. Wylst jo nei de kaei sochten, rattele in dakpanne nei ûnderen ta en klapte op it paed oan barrels. Doe't jo yn de hal stapten, twirre de wyn om jo hinne. In tinnen faes klettere oer de flier, de greate spegel oan de muorre forweegde. Jo draeiden de doar op it nachtslot en gyngen meiïens nei boppen ta. Foar de sliepkeamer fan Andrea bleauwen jo even stean, drigen, mar rounen dochs fierder. Hwat joech it ek. Jo knipten yn jou eigen sliepkeamer it ljocht oan, strûpten jou klean út en namen op bêd noch even de post troch. It wie kertier oer ienen doe't jo ûnder de tekkens krûpten. Foarearst koene jo net yn 'e sliep komme, it geweld fan de stoarm om it hûs en de slachrein tsjin de ruten skrillen jo hieltiten op. Jo draeiden jo fan de iene side op de oare, waerden lilk, mar rekken einlings en to'n lêsten dochs yn 'e sliep.

Fan in langhalige útgjalp skrokken jo wekker. Jo bleauwen earst lizzen, hwant de nacht wie fol fan nuvere lûden. Mar dêr hearden jo it wer, boppe it gûlen fan de wyn út. Der wie gjin forsin mooglik Andrea skreaude.

Jo stouden nei har keamer ta en skuorden de doar iepen.

- Hwat is der oan?

Yn de keamer wie it folslein tsjuster.

- Hwat is der oan?, fregen jo wer.

- Hen?

It lampke op it nachtkastje flitste oan en jo seagen dat jou mem op Andrea har bêd lei.

- Mem hjir?, seine jo forheard.

- Ja, jonge, ik bliuw in pear dagen by jimme ast it goed fynst. Jim oare sliepkeamers binne sa damp. Andrea sei: nim mem dizze dan gean ik wol op it

[p. 2]

útfanhûzersbed. Dat is leaf fan har.

- Hat mem Andrea razen heard?

- Razen? Hoe komst der by, oars wie ik dochs wol wekker wurden? Ik sliep al sa licht. Dou hearst mei sok waer fansels wer allegear spoeken. Dat hiest as jonkje al. Kom.

Se loek jo mei har toarre meagere earm nei har ta en jo joegen har in tút op har foarholle dy't nei klonje rûkte.

- Lekker sliepe, hear, en my net wer wekker meitsje. Nou moat ik ek noch in slieppoeijer ynnimme, dat hastou op dyn gewisse.

En se skodde út 'e gek mei har wiisfinger as wiene jo in lyts bern.

- Goenacht, seine jo en gyngen nei de útfanhûzerskeamer dy't om 'e hoeke fan de oerrin lei.

Andrea stie mei de rêch tsjin de doarpost en hime, wylst se strak omheech yn de keamer seach.

- Hwat is der oan?

- Dêr, sei se toanleas.

Op de wite muorre siet in gielgriene feech slym mei donkerreade spatten. In stikmennich hierrige swarte poaten forweegden troch de siging.

- In spin?, fregen jo.

Andrea knikte, slokte. - Sorry, it wie in greatenien. It is al wer oer.

Se seach nei de smoarge efterkant fan it boek dêr't se it bist mei deadrukt hie en smiet it oer de flier.

- Sil ik by dy bliuwe?

- Ik kin mysels wol rêdde.

- Gean dou oars nei myn keamer, dy is droeger, dêr komme gjin spinnen.

- It is wol goed sa.

- Sil ik dy hwat to drinken bringe?

- Lit my mar gewurde.

Se hold de doar foar jo iepen en jo gyngen wer nei jou eigen keamer ta. Dêr leine jo noch in hiel skoft wekker, mei de hannen ûnder de holle, harkjend nei de nachtlûden, nitelich om de ôfwizing fan Andrea. Sa hie se altiten west. Se forwachte help, fuortendaliks, mar as jo dan byspringe woene, wegere se dy help heechhertich. Holpen jo har net, dan forwiet se jo letter dat se gjin omtinken krige. En as jo seine: sykje ien dy't wol foar dy soarget, andere se: dat soest wolle. Fordomme, se wie ek noch sa trou as de pest. Makke se marris in slûperke, lei se marris mei in oare keardel op bêd, dan soene jo har dêrmei nitelje kinne. Ynsté dêrfan kapsele se har yn, lies it iene boek nei it oare en kaem faek yn dagen de doar net út. De lêste tiid waerd se witer en plomper. God noch ta, in matrone fan amper tritich jier en gjin bern.

Jo moatte slûge ha, hwant op 'en nij skrokken jo fan in útgjalp wekker. Diskear wiene jo net fan doel helpfeardich nei har ta to gean om dan ôfstegere to wurden. Se koe harsels wol rêdde. Mar doe't it razen oanhold, ja, hieltiten fûler waerd, en doe't jo neat fan jou mem fornamen, dy't it dochs ek grif hearre

[p. 3]

moast, doe kamen jo fan bêd ôf en stouden nei Andrea ta. De doar siet ticht, mar net op slot. De keamer wie tsjuster. Jo knipten it ljocht oan.

Andrea lei boppe op de tekkens en sliepte fredich, sa like it alteast. Jo wisten wol oars. Dit wie wer ien fan har subtile pesterijen. Se lei op 'e rêch mei ien skonk oplutsen en in bytsje nei bûten ta draeid, molkwyt wie de binnenkant fan har grouwe bil. Har iene boarst waerd heal troch it tinne nachthimd bidutsen, fûlread stiek de knop boppe de rúsje út. Har brede mûle glimke ingeleftich, de ûnskuldige glimk fan in loeder. Jo soene har in snútslach jaen kinne, har knoeije, tramtearje, forkrêftsje, se soe alles mei har dwaen litte, se soe in ledepop bliuwe. Jo soene josels mear fornederje as har. Sa hie it altiten west. It kâlde swit briek jo oan alle kanten út, jo moasten josels ynhâlden, jo stiene suver to triljen.

- Andrea, seine jo heas.

Mar Andrea antwurde net en sliepte sabeare troch. Jo seagen nei de feech slym oer jou holle, de poaten wiene der net mear. Jo wachten noch in set, Andrea bleau deastil lizzen, se sykhelle djip. Dêrtroch glied it nachthimd starich fan har boarst. Se waerd net kâld, se loek de tekkens net oer har hinne, jo seagen gjin kâldpûkels. Einlings koene jo jo los meitsje fan de fiksaesje fan dy wite fleisklompe. Jo draeiden it ljocht út, loeken de doar goed efter jo ticht en setten nei jou eigen keamer ta. Even stiene jo yn twastriid oft jo jou mem gerêststelle moasten. Mar dy hie ommers gjin hinder fan Andrea har útboarsting hawn.

Jo bleauwen yn jou keamer op de bêdsrânne sitten. Hoe lang noch? Hoe lang noch yn dizze hel fan útdaging en ôfwizing? As forlamme sieten jo dêr, jou holle bounze omraek. Ynienen skuorde de knipende bân om jou holle en jo waerden tige helder. Jo gyngen nei it finster, skouden it gerdyn fansiden en seagen op de greate forwyldere tún del. Alles groeide ticht. Alles. Mar jo koene der oan ûntkomme, noch even geduld. Hwat jo dwaen moasten stie al fêst, jo hoegden inkeld op in teken to wachtsjen. Jo stoarren nei de tún. De stoarm gûlde noch om it hûs, út en troch klettere in flaprein tsjin de ruten. Mar net troch dizze lûden wiene jo op jou iepenst.

Doe't Andrea wer raesde, wisten jo dat jo dêr op wachte hiene. Kalm, sûnder birie, skouden jo it gerdyn ticht en stapten de keamer út. Op de oerrin hearden jo har foar de twadde kear skreauwen. Jo gyngen yn har keamer, diene de doar ticht, rounen op 'e taest nei har bêd ta, skuorden har by de holle der ôf, knypten har kiel ticht en staetten har holle krekt sa lang tsjin de muorre oant der hwat knapte. Doe lieten jo har los, se siigde oer de flier en bleau lizzen. Jo treaune de swiere kleankast nei har ta en dústen mei alle geweld it skouder der tsjin oan. Dat diene jo hieltyd wer, jo namen der in oanrin by. De kast kaem stees tichter by de muorre. Op't lêst waerden jo wurch en hymjend bleauwen jo stean.

It moanneljocht foel tusken de gerdinen troch. Om jo hinne wie it wûndere stil, stoarm en rein hearden jo net mear. Jo hiene it gefoel oft jo nou altyd

[p. 4]

sliepe koene, jo dreamden suver wei.

De doar waerd iepen makke, ljocht flitste op. Jo seagen in toarre meagere earm efter de kast út stekken. Andrea stie op 'e drompel hysterysk to laitsjen.