Trotwaer. Jaargang 1

[p. 288]

[Bloed (vervolg)]

- Né.

- Nou wy wol. Hwat ha ik him oars op 'e donder jown, hen?

- Mmmmmm.

- Siz, tinkst der om ast Minny sjochst?

- Miskien.

- Soest it har dochs freegje?

- As ik it net forjit.

- O...., nou ja, goeije dan mar.

- Goeije, sei Rita koel.

Ele bleau noch stean. - Giest mei?, frege er oan Jaep.

Dy wifele. - Né, sei er ûnwis.

Ele sette ôf. Se seagen hoe't er starich by it wetter lâns roun, him by it stek noch ien kear omdraeide, syn mûle mei de bûsdoek dipte en de hoeke om gyng.

- Eigenwizeling, mompele Rita. Se krige syn hân wer. - Hwat dou, Jaep?

- Ja.. ah, sei er.

Se siet nou in bytsje efteroer, lynjend op de earms, har boarsten stutsen yn de blauwe loft. Ien skonk hie se oplutsen, har rôk wie hwat opstrûpt. Hy seach in stik fan de binnekant fan har bil. Jaep lei ûngemaklik op in earmtakke, syn foet slepte, mar hy wie bang dat se him los litte soe as er forskikte.

Oan de oare kant op de Noardersingel ried in bakfyts mei blommen. En in hynder-en-wein mei moalsekken. It klokken fan de hoeven en it ratteljen fan de tsjillen wie amper to hearen. It waeide hast net, it wetter lei blak.

Jaep seach nei it mael yn de kûle fan Rita har hals. Hy seach ek noch in lytserenien troch in gat yn har bloeske, op it bigjin fan har rjochterboarst, lyk boppe de ûnderjurk. It gyng op en del mei har sykheljen. As se útazeme, fordwoun it hast yn de split tusken har boarsten. It donkergriene stientsje like in feletten flamke yn to brânnen, it dine mei op har bloes. Hy seach trije glêzen knoopkes, it boppeste wie los. Jaep slokte. Syn kiel wie droech, syn piterman pripke yn it gers.

- Ik woe datstou myn broerke wiest.

Hy krige in skok fan opwining. Hy hie in hiel soad sizze wollen, mar hy sei allinne mar:

- Ja?

- Ja, sei Rita.

Nou doarst er har hân los to litten en der nofliker by sitten to

[p. 289]

gean. Nou soe se net wegerje as er sels syn hân op har lei! Syn skonk prykte omraek en hy hie de ôfprinten fan gersspruten djip yn syn earmtakke stean.

- Pfff, sei Rita en se skoude skean tobek nei in greater skaedplak ta, midden tusken it beamtegrien. Dêr gyng se op 'e rêch lizzen. Jaep krûpte nei har ta.

- Ik woe datstou myn suster wiest, sei er.

Rita stoarre nei de loft en glimke. - Bist allinnich?

- Ja.

- Ik ek.

Sûnder him oan to sjen, tyspele se troch syn donkere lokken. - Hast moai hier.

- Dou ek.

Se die de hannen yn 'e nekke. Jaep lei syn hân op har boppe-earm. Se seine in hiel skoft neat. Rita stoarre mar nei de loft. Jaep seach har yn in mist, it wie oft se dreau. Syn opwining saksearre starichoan, hy krige in tryst gefoel fan ûnmacht. Op it lêst skoude er syn hân dochs nei it hingerke ta, tipte mei de wiisfinger oan it stientsje.

- Hiel moai dinkje, sei er heas.

- Fynst?, sei Rita dreamerich.

Hy liet syn triljende hân op it boarst mei it mael lizze. De hân gyng op en del mei har sykheljen. Hy treau in bytsje as it boarst omheech kaem.

- As ik ienentweintich bin, gean ik fuort, sei Rota mimerjend. - Ik sil myn jierdei noch thús fierje, mar de oare moarns bin ik foetsy fortrokken. Ik wol hwat fan de wrâld sjen. Ik ha mar trije kear bûten Fryslân west. Ien kear nei Skylge, fier foar de oarloch, dêr wyt ik neat mear fan. Ien kear nei Grins en in kear nei in muoike yn Haerlem. Ik ha fjouwer skoalreiskes makke, allegear nei spyltún Tjaarda yn It Wâld. Dat is alles hwat ik sjoen ha en ik bin al achttjin. Ik wol ris hwat oars. It hinget my hjir de kiel út.

Jaep lei syn hân hwat heger, mar hy doarst de knoopkes net los to meitsjen. Hy wie bang, hy soe stykjen bliuwe. As er mei syn frimeljen Rita opskrille, mocht er miskien neat mear. Hy bisocht in finger troch in gatsje to triuwen om by it mael to kommen, mar it slagge him net.

- Myn kammeraetskes sparje hast allegearre foar in útset. Aenst trouwe se, gean by de âlden yn wenjen, itensiede en sitte op har man to wachtsjen. Krije bern en in hûs, binne tofreden. Se tinke,

[p. 290]

dat is alles. Hwat ha se sjoen en meimakke? Neat oars as Ljouwert en in keardel. Ik sparje om fuort to gean, allinnich en sa fier mooglik. As't net moat, trou ik noch lang net. Ik kin jonges genôch krije, as ik krap kom to sitten, kin it altiten noch.

Jaep seach, de bân fan har rôk siet net botte stiif. Iderkear as se útazeme, wie dêr in tsjustere kier. Hy stuts syn trilderige hân foarsichtich tusken de bân en it bloeske. Hy skoude fierder. It duorre lang ear't er it ilestyk fan har broekje fielde. O sa hoeden treau er syn fingers der ien foar ien ûnder troch. It broekje wie rûch fan binnen, lyk as in handoek.

- In pear Kanadezen ha frege oft ik mei har werom woe. Ik sil gek wêze. Miskien ha se dêr wol in frou of faem, dat sizze se dochs noait earlik. En as se frijfeint binne, wolle se trouwe en dan sit ik dêr mei de bringst en in keppel bern. Trouwe kin ik hjir wol. Mar dat doch ik net. Gjin fêste forkearing. Ik wol earst hwat fan de wrâld sjen. Yn 'e oarloch koene je ek nergens hinne. Syn fingerseinen strûpten oer hier hinne, mar it foel net ta en kom fierder nei ûnderen. Jaep die de eagen ticht, al syn formogens konsintrearre er op ien punt. Syn biwegings waerden ûnforduldiger, hy hearde net hwat Rita sei.

- 't Is altiten sa stil by ús yn 'e hûs. Heit en mem binne net sa jong mear. Se prate oer dingen dy't my neat skele kinne. Se warskôgje my. Ik bin in allemansgek. Better ien feint mei in goeije baen, sizze se. Dat wol ik net. Soms bliuw ik in joun thús om har in plezier to dwaen. Mar dan fljocht it my oan en ik moat der út. Ik woe dou wiest myn broerke, dat joech hwat fordivedaesje yn 'e hûs.

Ynienen kaem Rita har holle omheech. Dy skok forbruts syn rûs, Jaep siet der ûntdien by. Rita bleau lizzen en seach him lyk oan. Doe sei se sêft, hast forûntskuldigjend, mar dúdlik genôch: - Ast reade fingers krije wolst, moast troch gean.

Rimpen luts er syn hân werom, kaem oerein, knoffele troch it boskje, fleach it park út. Hy wist net hwer't er hinne stoude, hy roun mar raek, wylst syn sliepen forheftich klopten en in read flues foar syn eagen sakke. Op it lêst koe er net mear. Hy wraggele op in lantearne ta, sloech de earms der om hinne, foel op 'e knibbels. Syn wang wie gleoner as it izer fan de peal.