Jamal Ouariachi
Tegen de kwestie
In het van rotting, schurfterige stofdeeltjes en gore gifwalmen dampende media-moeras dat je in onze tijd met geen mogelijkheid lijkt te kunnen negeren, is een nieuw fenomeen naar de oppervlakte geborreld. Het is komen bovendrijven als een opgezwollen lijk, het heeft zich verspreid als een pestepidemie. Het kent vele verschijningsvormen, het is nagenoeg ondenkbaar dat u het nog nooit heeft aangetroffen. Vrijwel alle aspecten van ons moderne leven zijn erdoor beïnvloed geraakt.
Vrijwel alle aspecten van ons moderne leven zijn erdoor beïnvloed geraakt
Neem zoiets basaals als het gezinsleven. Daar begint het al, op het niveau van zo'n microsamenleving. De toch al zo delicate verhouding tussen ouders en kinderen, en tussen ouders onderling, wordt op subtiele wijze aangevreten door de eroderende invloed van het fenomeen, de kwestie, hoe je het ook noemen wilt. Men kan alleen maar bevreesd zijn voor de effecten hiervan op de langere termijn.
Moet er dan geen paal en perk gesteld worden aan de niet te remmen zegetocht van deze kwestie? Absoluut. Je zou willen roepen: stel je voor dat we ons hier allemaal aan zouden overgeven, dan is toch het einde zoek?
Wie zulks te berde durft te brengen, wacht niets dan hoon. En daarin schuilt het gluiperige van de hele kwestie: iedereen beschouwt haar als een onschuldig fenomeen. De mensen halen hun schouders op en denken: het zal mijn tijd wel duren.
De enige die ons zouden kunnen redden zijn onze volksvertegenwoordigers. Maar u raadt het al: inmiddels heeft de glibberige struikrover - want zo mogen we de kwestie toch wel bestempelen - zich ook een weg gebaand naar het macroniveau van de landelijke politiek. Sla de partijprogramma's er maar op na. Het is de kwestie dit, de kwestie dat, de kwestie zus, de kwestie zo - om tureluurs van te worden.
Het is natuurlijk allemaal begonnen in de populaire cultuur, maar inmiddels
Auteursrechtelijk beschermd