Tirade. Jaargang 56 (nrs. 442-446)

[p. 72]

[Jamal Ouariachi, brief aan de bovenbuurman]

Amsterdam, xx oktober 2012

Beste bovenbuurman,

In een eerder briefje heette ik je welkom in dit pand en verzocht ik je vriendelijk - na vier weken gehamer en geboor overdag en dreunende techno in de avonduren ter begeleiding van de computergametoernooitjes met je luidkeelse matties - om voortaan iets rustiger aan te doen met de beats en het gebrul.

Ik kreeg geen reactie op dat briefje, je bent je zelfs niet even komen verontschuldigen voor de overlast. Geeft allemaal niet, want sindsdien ging het ietsje beter.

De afgelopen dagen is het echter weer elke avond de héle avond boem-boem-boem. En bij mij is de maat (no pun intended) nu vol. Ik kan natuurlijk de politie bellen, of een brief schrijven naar de woningbouw. Het kan. Ik heb daar niet zulke beste ervaringen mee. Voordat jij boven me kwam wonen, woonde er onder mij een suïcidale schizofreen (ja, ik ben een geluksvogel qua buren). Dat hij 's nachts urenlang ‘ja! paspoort! ja! paspoort!’ stond te schreeuwen, of dat hij zijn dagelijkse schijtwerk in een vuilnisbak deed en dat hij die bak eens per week in de gracht voor de deur leegde, of dat hij af en toe zijn eigen voordeur te lijf ging met een baksteen - het bleek allemaal niet voldoende aanleiding voor de betrokken instanties om de arme stakker gedwongen op te nemen of in ieder geval uit huis te plaatsen. Dat gebeurde pas toen hij op een wonderschone ochtend de gaskraan urenlang had opengezet, met bijna-fatale gevolgen voor de overige tien bewoners van het pand. 't Is living on the edge op dit adresje, ik waarschuw je maar vast...

In de instanties heb ik in ieder geval weinig fiducie, zoals je zult begrijpen. Maar zelf ben ik natuurlijk ook nog altijd een instantie. Wat jij niet weet - omdat je nooit bent komen kennismaken, onbeschofte rochel - is dat ik schrijver ben en geregeld een vrolijk stukje neerpen op mijn zeer goed gelezen blog. Het zal me geen enkele moeite kosten om precies dit briefje, dat ik nu aan jou schrijf, online te zetten.

[p. 73]

Uiteraard heb ik enig precedentenonderzoek naar je gedaan. Kijk aan, meneer is arts-in-opleiding. Dat treft. Uit mijn tijd als behandelend psycholoog weet ik dat ik niet de enige ben die wel eens googelt. Dat doet tegenwoordig elke patient zodra hij of zij een behandelaar krijgt toegewezen. Begrijpelijk: bij wie ga je onder het mes? Bij een kerel die elk weekend met een halve liter ghb in z'n snufferd onveilige seks heeft op illegale sm-feesten, en de foto's daarvan op Hyves zet? Nou nee, dank u. Jouw gedrag is misschien wat minder extreem, maar om nou te zeggen een aanbeveling? Ik zou de zorg over mijn zieke lichaam niet graag toevertrouwen aan iemand die blijkbaar zo veel maling heeft aan de medemens. Beter een goede arts dan een nare buur.

Uit mijn tijd als behandelend psycholoog weet ik dat ik niet de enige ben die wel eens googelt

Het lijkt me zodoende buitengewoon onverkwikkelijk voor jou als dit schrijven in het onuitwisbare geheugen van het internet beland. Uiteraard voorzien van je volledige naam en een leuke foto om het af te maken.

Je kunt dat gemakkelijk voorkomen. Door niet meer na tienen van die hersendodende muziek te draaien, op een volume dat het mij onmogelijk maakt mijn eigen muziek of de stilte te beluisteren. Door je verontschuldigingen aan te bieden (tip: ik houd erg van een mooie fles gedistilleerd). En door iets te proberen wat jou in je carrière als arts hoe dan ook van pas zal komen (geen dank): je af en toe eens in een ander te verplaatsen. Empathie, jongen. Het lijkt iets voor mietjes, maar je kunt er heel ver mee komen.

Door je verontschuldigingen aan te bieden (tip: ik houd erg van een mooie fles gedistilleerd)

Al is een plekje op mijn weblog natuurlijk ook een hele eer, dat geef ik toe.

Hartelijke groeten,

je onderbuurman,

Jamal Ouariachi