Tirade. Jaargang 43 (nrs. 378-382)

[p. 300]

[Serge Onnen en George Moormann
Ingezeept / Uitgegomd]

[p. 301]

Voor de flits

 

We zouden ons op de vlakte kunnen houden,

 

het er niet over hebben, maar zeg nou zelf,

 

zonder nijd of spijt genadig te zijn voor

 

leven dat anders nooit op zou houden, dit

 

mag je toch eigenlijk geen beulswerk noemen?

[p. 302]

De vragen van een gum

 

Heb ik te dicht gelopen,

 

onder de grijze muur om

 

iets daarachter te kunnen

 

zien? Is hij mij vergeten

 

misschien? Gebruikt hij

 

mij maar als hulpje voor

 

zijn licht-donkerprobleem?

 

En als ik op ben,

 

zal hij mijn restanten inruilen

 

voor de schaduwen van zijn

 

grote lucht met zware wolken?

[p. 303]

La savonnerie

 

Ik sprak een verkoopster die mij

 

bezwoer dat de zonde

 

maar een gedachte is,

 

ze gaf me een door en door zwart zeepje

 

waarop ze in haar eigen zwierige

 

handschrift schuld had geschreven.

 

 

 

Toen ik na twee weken terugkwam en

 

mij beklaagde over zoveel élégance,

 

begon ze luid te lachen en legde mij

 

nog maar eens uit dat de gedachte

 

een brute kracht is en dat haar

 

handschrift alleen dat niet kon.

[p. 304]

Een dikke wolk

 

Kneedgom maakt zich los,

 

een druppel zeep snelt aan

 

om de schade te herstellen,

 

het roofzuchtige zwart

 

waarvan men nu al de

 

val kan voorspellen,

 

opgeslokt te worden

 

door een tekening,

 

de opwekking en haar natuur

 

onherstelbaar te verwarren.

[p. 305]

Dit vingeren

 

Het hielp ook Orfeus niet,

 

zijn vegen en zoeken in

 

 

 

de ondergrondse

 

van zijn zwarte idyllen,

 

 

 

dit gehamer op papier,

 

dit gescharrel waarmee ik jou

 

 

 

met hetzelfde gemak

 

het onderspit laat delven,

 

 

 

om dit velletje,

 

om onze liefde,

 

 

 

dit omkijken,

 

dit omslaan.

[p. 306]

Het uit zich

 

Geen uitzicht op gouden of

 

zilveren tressen,

 

niet eens een veren pak,

 

bijna naakt is hij die opduikt

 

als de geboren vijand

 

van logica en rechte lijnen,

 

overvalt man en paard, schendt

 

rechten van eigendom en erfenis,

 

werpt mogelijke eretekenen omver,

 

verplaatst barricaden naar ongekende

 

wegen, waarbij hij zich slachtoffer

 

weet, dit pikken in eigen vlees,

 

dat hem vernietigt en zwarte kunst

 

lichter maakt. Ofschoon hem niets

 

verboden was blijft hem geen

 

oplossing bespaard.

[p. 307]

Lijnvast

 

Of materie materie zal blijven,

 

wie zal het zeggen, het interesseert me niet,

 

 

 

wel de souplesse van zijn gummi,

 

vooral hoe zijn hand zonder ijzer schiet.

[p. 308]

Handen, handen

 

Als de mooie ogen wat verder zijn,

 

als hij zijn vleugels opensnijdt,

 

 

 

vluchten of vechten,

 

sterker zijn, groter, sneller

 

misschien zelfs binnen blijven,

 

 

 

je verschuilen achter grauwe palmen,

 

niet willen weten wat je ziet,

 

 

 

het veelzijdige verkleurmannetje dat

 

vermomming na vermomming

 

zich steeds verder verwijdert van de vraag

 

 

 

wat het beste te doen?

[p. 309]

Terloopse plastiek

 

Ik moet de tekenaar nog tegenkomen

 

die z'n mond niet wast met zeep.

 

 

 

Met zulke handen moet je ook voorzichtig zijn,

 

zij kennen de paardriften van caoutchouc,

 

 

 

rubberen vingers die vol zijn van het

 

geritsel steeds opnieuw te beginnen,

 

 

 

gulzigheid die voor opsluiten is gemaakt.

[p. 310]

Uitgeteld

 

Maar zoals je daar ligt, gotspe achter glas,

 

ik moet er om lachen, de kneedgom van de meester,

 

 

 

ik kon niet anders, je begrijpt me wel,

 

ik begon te springen, alles stuk te slaan,

 

 

 

waarmee ik jou niet kon treffen,

 

jij verslinder van oppervlakkigheid,

 

 

 

jij die hetzelfde zag als ik, erger,

 

jij die álles in je hebt opgenomen,

 

 

 

de regels en de zin.

[p. 311]

Dit boeten

 

Je zou hem zo kunnen uittekenen,

 

de dronken en dwaze jongen

 

 

 

die thuisgekomen zijn geheugen ophangt

 

aan dunne en voorzichtige draadjes,

 

 

 

de gaten waaruit zijn vangnet bestond.

[p. 312]

[p. 313]

[p. 314]

[p. 315]

[p. 316]

[p. 317]

[p. 318]

[p. 319]

[p. 320]

[p. 321]

[p. 322]

[p. 323]

Gum op sofa

Jezelf zijn en toch rekening houden
met de troep die je achterlaat,
vragen naar een omvattende zin,
maar niet hoe
het komt zo gestoord te zijn dat je
vooral geïnteresseerd bent in de krassen en
butsen van een ander.

Geen excuus, geen reden,
zonder verdoving
tot diep in het oog gesneden,
om het schokkend duister ruimte
te bieden voor een pas op de plaats.

[p. 324]

3

 

Om te voorkomen dat wij

 

bloeddoorlopen ogen krijgen, al

 

flitst hij ze wel, lijnen die als je niet

 

oppast het excuus van een

 

moordenaar zijn.

getekende rimpels (zie 3)

[p. 325]

[p. 326]

5

 

Verliefdheid die eigenlijk

 

een te groot medelijden is,

 

een dwaalspoor die hem monddood

 

zal maken, zijn overdreven

 

compassie voor een potlood.

Compassie die langzaam overgaat
in passie,
vooral als hij inziet dat
geslepenheid pas
zin heeft als je op een handige
manier gebruik maakt van
de verzachtende omstandigheden van
een gum, de glibberigheid waaran
een mens zich - nu eenmaal -
vast moet houden.

[p. 327]

[p. 328]

7

 

Tel ze maar de kleuren,

 

als het maar zwart is.

De beste houding is meanderend,
drie maal daags, druppelend
de rivier van grafiet die
door je lichaam loopt, deze slierten
die je somtijds onpasselijk maken
maar ook doen jubelen - in het Frans!
in hele grote, met de hand geschreven
letters van zwarte inkt:

Mesdames et Messieurs!
Quand il a fini de le dire,
il n'existe plus.

[p. 329]