Tirade. Jaargang 41 (nrs. 367-372)

[p. 263]

Margreet Schouwenaar
Gedichten

Zuchten trok haar lippen scheef
zodat het zere groef bleef waar
het volmondige haar achterwege liet.

Vrouw die vleugels schiep aan wat een prijs had;

drie ons pijn, een pond verlies, de vergeten
boodschap die zoals verwacht in de tas
van anderen zat.

O wat zij verloor,

hoe beet het van haar af.

Haar vermenigvuldigbaar gemis maakte
ranzig gewag van snerpend geschrap.
Pan waar het vet lepeldiep lag. Blik
die van honger scherp was. De mond. Die lach.

Dat leed. Zeer dat door aard noch lucht
sleet. Dat van bodem slechts de put weet.
De echo opgewacht, het prijsgegeven woord
dat met terugwerkende kracht past.

En meet.

Vrouw die veren optast. De hoop
die daaronder lag. Eens het hoofd gekapt,
eens een bontgekraagde winterjas.
Eens haar beurs op de naad gekapt.

De bult op haar schouders bewees dat nijverheid
loont. Gaf zwaarte aan wat haar node was. Viel
zinvol uit toen zij steeg. Licht en ietwat scheef.

[p. 264]

Tentoon

 

Ze heeft zich in een doek doen keren,

 

gekleed in haar allermooiste zij.

 

Haar ogen vol zondaglicht, haar huid

 

tentoon in het teder barsten

 

van ferme vegen. Als klei.

 

 

 

Ik kom mij in haar tegen, zodat

 

ik denk, nee zeker lijk te weten

 

waarvoor ruimte is gemaakt. Tijd

 

die zich voordoet in de welving

 

van een voet.

 

 

 

Haar ogen volgen mij. Of ik blijf.

 

De ruimte staat wijd. Er is een bank.

 

Ga zitten. Kijk! Weer een uur verslagen.

 

 

 

Haar glimlach. Dat het later wordt.

 

Het is goed. Waar ook.

 

Op deze plaats is zij bereik.

 

 

 

Niet omdat naar alle kanten open

 

de ochtend laait, buiten het gerucht

 

zich tussen de voetgangers op stilte verlaat,

 

het carillon voortgang verraadt.

 

Maar om het hulpeloze. Haar ogen groot.

 

Te zeer. Te droog.

 

 

 

En kijk. Vastgezet sta ik met

 

een ongeweten schuld. De tijd

 

afgelegd. Sta ik. Tot de voorslag.

 

Haar portret.

[p. 265]

Uit

 

Aan de ingang staat geen man.

 

Ook binnen wordt niet met pincet bediend.

 

Stof is over de tafels gegaan.

 

Het mager licht slaat gezichten op.

 

 

 

Ik ben binnen vandaag. Ik kan

 

met gesloten ogen mijn tegenliggers

 

bezien; het oud meubilair en de zwerm

 

stemmen. De klok.

 

 

 

Het is stil, hoewel verwachtingen

 

opeengepakt staan, bedoelingen

 

razen, maar met de rug naar hier.

 

 

 

Hier slaat men noden op in

 

het kelderdonker. Noden en neigingen.

 

 

 

En uit het luid gelispel steken

 

handen taal. Klinken. Beloven

 

 

 

boeldag met gesloten deuren, dichte

 

beurzen. Slechts oversteken.

 

Gelijken

 

gaan elkaar tegemoet: dit is reusachtig.

 

Het toeval! Dat wij elkaar moesten treffen.

 

 

 

Aan de kant staan de enkelen wachtend

 

op een hand.

[p. 266]

 

De ruimte is oneindig. Met een enkel baken.

 

Lichtend als een zebrapad. Wat zijn

 

hun plaatsen klaar. Draagbaar. Zij volgen

 

me door de nacht.

 

Tot aan mijn deur.

[p. 267]

De straten breken

 

door de stad in liefste plekken.

 

 

 

Om een kantlijn te scheppen, een verte

 

die zich wegschrijft langs de smalle gang

 

van onthulling en aanvang.

 

 

 

Men heeft een hier bereid

 

tot vertrekken.

 

Een uitweg

 

ter grootte van een besef.

 

 

 

En het is waar: waar men blijft is men

 

opgezadeld voor een menselijk gewicht,

 

een ik, maar niet volkomen. Meer

 

regelmaat, logica en dit

 

vertrek,

 

 

 

waar lege dozen, voorjaarsluchten,

 

traag wandelende paren, fonteinen

 

torsend fruit en schalen. Engelen.

 

Dat is waar. De plaats. Waar.

 

 

 

Maar wat kan men doen met klinkers laf

 

als een portiek waar scheef geschroefd

 

de namen post betwisten.

 

Men huurt zich in om toe te zien.

[p. 268]

 

Deze straat? Deze weg? Ach, dit huis!

 

Aan alle kanten opent steeds dezelfde

 

deur.

 

 

 

Men moet voorzichtig zijn. Het afscheid

 

aan de ketting laten. Van een plaats

 

een uitzicht schillen. Een uitvalsplaats.

 

Een doorgangshuis. Een klok.

 

Huis.