Tirade. Jaargang 41 (nrs. 367-372)

[p. 219]

Marieke Jonkman
Gedichten

Loslaten redt. Verdrinken geeft zekerheid.

Seconden zijn wonderen. Luchtbelletjes
in de tijd: eeuwigheid, vergetelheid.
Waar blijft het rijmwoord helderheid?

Gepeupel roept Ach! daar ik geen naam
noem. De gebiedende stem redt mij niet.

Ik zweef tussen geboorte en dood,
naar een hechte en stevige grond,
een bodem van taal.

[p. 220]

Gras

 

Aan de rivier, hier op bazalt, met de zon op mijn bast,

 

wanneer stem ik in met water en gras?

 

 

 

Een rouwende moeder ben ik, spot

 

en leedvermaak dreven mijn dochters de dood in.

 

Alleen grutto's van vermaalde nesten

 

kunnen nog troosten. ‘Jij baart maar,

 

 

 

't is zuivere geilheid,’ riepen de mannen.

 

Mijn lippen zouden bol staan van hartstocht.

 

 

 

Was ik een paard, de wilg bood mij schaduw.

 

 

 

Losjes dringt vanitas door en houdt vast,

 

urenlang. Geen moment staat instemming op.

 

Het water stroomt van extase naar walging.

[p. 221]

Recht op bestaan

 

Onwil en afgunst staan recht overeind,

 

met obscene gebaren belagen ze mij.

 

 

 

Ik ontkleed me. Van woede verblind

 

staren zij op mijn zinloze tepels.

 

 

 

In een bange vrouw leg ik mij neer,

 

ontwaak vol trots en zonder angst.

 

 

 

Ik sla belagers op de linkerwang

 

en tik de tanden uit de bek

 

daar ik zijn wil wie ik in mij heb.

[p. 222]

Toekomst

 

Ik was de koningin en jij was, jij bent

 

mijn diadeem, mijn kroon, mijn kleed

 

vol diamanten, mijn deel in dit leven.

 

 

 

Wij wonen achter de heg van het paleis,

 

jij belooft levenslang en als je wandelt

 

wankel je niet. Geen vrees, geen beven.

 

 

 

Jij bent de vechtersbaas. Als anderen komen

 

en kwaad willen doen, raak jij ze goed hè?

 

 

 

Met de klaprozen van jouw geweren

 

die onze kamillevelden versieren

 

is onze toekomst verzekerd.