Tirade. Jaargang 40 (nrs. 362-366)

[p. 72]

Maria Barnas
De reis

Een leven is zo groot
als een lichaam dat trager
in bed zakt. Vlak boven de grond.

Ik wil voor haar een tekening
maken. Wat zal ik tekenen,
een zee? Hoe berekenend
moet ik zijn. In de weigering

van haar voet zie ik steeds meer
dan traag bloed alleen. De aderen en de vaten
vernauwen zich naarmate ik haar dichter
nader. Een kind, een kras en zelfs de beweging

van mijn hand lagen in de lijn
van verwachtingen en ik bedacht
alles wat ik nu veracht.
Ik heb haar getekend.

[p. 73]

II
Terug

 

De ramen konden niet open

 

en de dag was langer aan het einde

 

van de gang waar zij ligt in een smalle

 

kamer. Ze kan niet lopen

 

 

 

maar ze zegt dat er in de glazen

 

jampotten veel bloemen staan. De stelen

 

zijn niet schuin afgesneden

 

 

 

want er was geen mes. Wel water

 

dat niet blauw is zoals ik haar maakte

 

De zee is blijven liggen waar zij ligt.