Tirade. Jaargang 39 (nrs. 356-361)

[p. 2]

[Tirade januari & februari 1995]

Leo Vroman

Nieuwjaar

AAN HET HOOFD van mijn oud gezond
verstand en lichaam.

Nieuwjaarsgroeten.

Ik lig met AIDS en zwaar gewond
door een verslaafde, aan Uw voeten.

Vertel mij dus weer van rechtvaardigheid.
Maar vlug ik heb nog zoveel dagen
nogal een drukke stervenstijd
ben al aan het vervagen
heb al beenderen in mijn maag en
brokken naziel in mijn ingewanden.

Leg dus Uw fijne handen om mijn hals
en wurg mij maar weer heen
en vind meteen een plaatsvervanger.
Volgend keer blijf ik misschien wat langer
maar aan dit leven hoef ik geen verslaven,
ik zal onverwoestbaar door mijn droom heen slapen.
Doodsstrijd? Ik heb mijn oud eerwaardig wapen:
onvoorwaardelijke overgave.

Kijk, Uw zon komt op, verwarm U maar.
Voor U is ieder jaar het zelfde jaar.

[p. 3]

Drijfzand

Zomer voorbij. Badhuis WC
dichtgenageld met gedeukt metaal,
de struiken krom en moegestreden,
de middaglang vol avondlicht
schijndood was het allemaal
onder het vernissende verleden.

Op een van de piknik tafels
al jaren her door herfstwind ondergraven
en door de baren weggezogen
stond een manvol zwarte wapperjas
en witte haren, ietwat gebogen,
hoed in de hand
en hield een wilde toespraak
tot het zand, het strand,
de lege blikken, bruine scherven
van vervelde degenkrabben,
de zee, de overkant,
een onzichtbaar vaderland
in een vervreemde taal.
Zelfs de dode dingen staan te sterven,
dichtgenageld allemaal.

[p. 4]

2.

 

Dit gebeurt mij al te vaak:

 

als ik mij uit een droom ontwaak

 

om iets daar niet van te vergeten

 

vind ik een leven dat ik niet herken,

 

niet begrijp of liever niet wil weten

 

alsof ik daar toch nog een vorm van ben.

 

 

 

Ik loop of zeil door straten, buitenwegen,

 

zigzag, waaruit behoort te blijken

 

dat ik voor anderen tracht uit te wijken

 

maar ik kom niemand, niemand komt mij tegen.

 

 

 

De van holle huizen volle stad

 

wordt stap voor stap stiller en leger.

 

 

 

In al het nachtzwart van die dromen

 

kwijnt een grauwgeworden winterlicht.

 

Zacht gaat een deur achter mij dicht.

 

Ik ben dus thuisgekomen

 

alsof ik aan dit spookstof toebehoor.

 

Maar altijd kom jij als een afspraak voor

 

een die ik steeds verkeerder maak.

 

 

 

Daardoor denk ik droom ik door

 

droom ik haastig door tot ik ontwaak.

[p. 5]

3.

 

Een dag na de storm waren we

 

naar het strand. De straten

 

waren groen van afgerukte blaren.

 

Slordig door de herfstlucht omwonden

 

sloeg het al over onze hoofden heen

 

het gedonder van de branding

 

minuten voor wij aan de branding stonden.

 

 

 

Je zei geloof ik ongeveer

 

Toch zou ik donderslag niet meer

 

bruisend kwam het roomsop neer

 

ergens anders zware Donderslag

 

sissend verging het schuim tot water

 

Donderslag als ik ooit later

 

gesis van duizend kantelende dode

 

Donder in mijn eentje Slag

 

dode schelpjes fijngeslagen

 

sissende terug naar zee gedragen

 

worden steeds fijner donderslag

 

maar wel in een kleiner

 

apartmedonderslag want

 

vrijdag zaterdag

 

zondag sist hun zand nog

 

na elke donderslag

Leo Vroman

Brooklyn, 10 jan. 1995