Tirade. Jaargang 35 (nrs. 332-337)

[p. 67]

Willem van Toorn

Een kooi ging op zoek naar een vogel
Franz Kafka

Een vrouw gezien met een versteend gezicht.
Ze glimlachte. Maar niet omdat er al
ontroering was of een lichte gedachte.
Spieren onder haar huid zetten een val

waarin elk argeloos dier kon lopen dat niet uitkeek.
Ze zou het vast niet doden of verwonden,
maar het totdat het op haar masker leek
gevangen houden in haar grote honger.

Je zag dat ze het zeer liefhebben zou.

[p. 68]

 

Als kind de zomerochtend van het huis

 

in lopen. Ramen open. Binnen en buiten één.

 

De blauwe tram daar even geldig als de tinnen

 

vaas hier op tafel en het gasfornuis

 

en de gastvrije stoelen die je wachten.

 

 

 

Zo leeg dat je nog niet weet waar het heen

 

moet in je: moeders kind met de zachte

 

stem zijn, of vaders zoon, de onbevreesde

 

schildknaap van de eenogige rover

 

uit een wreed boek van oorlogen geleden.

 

 

 

Zo leeg en zo naar alle kanten open

 

als een zingende kooi nog zonder vogel.

[p. 69]

 

Zeker heb ik jou zo gezocht.

 

Had in mij een naamloos niets

 

al haast de vorm van iets

 

aangenomen dat nog

 

 

 

niet werkelijk jij was maar toch

 

de klanken van jouw naam

 

zou hebben als het een taal had.

 

 

 

Hoe had ik kunnen vermoeden

 

dat je nu voor het raam

 

exact de gedaante zou aan-

 

nemen die gepaard gaat

 

 

 

met het hemd dat je aantrekt, het licht

 

dat feilloos iedere haar

 

aanraakt om je gezicht

 

zoals het ook in mij bestaat.