Tirade. Jaargang 31 (nrs. 308-313)

[p. 242]

Cees Sanders
Gedichten

voor Herman Verhaar

Herfst

Als in een eenzaam sprookje staan
de bomen over het huis te waken
niet voor eeuwigheid gebouwd
schilfert verf van zijn huid
een huis in zijn herfst
van de man en de vrouw
die gearmd als voor een foto
wachter zijn in
een bij voorbaat vergaan
koninkrijk als erfenis
eigenaars van de herfst.

[p. 243]

 

Veel zal geschreven staan

 

in haar handen dood van haar geest

 

maar wie kan de schemer

 

van haar verleden lezen

 

als is het hier steeds gisteren

 

bedekt de adem van oude woorden

 

de ziel van oude dingen

 

en haar handen vergeeld

 

in de kom van haar schoot

 

geven haar schrift niet prijs

 

verstild is de foto van zoveel tijd.

Niet van hoffelijkheid
bestaan ze, de bomen,
maar van wind en ouderdom
kruipen ze tegen de wolken aan
zonder illusie en
vooral zeer vermoeid
bot er geen adeldom
krom en ziek van de tijd
die uitloopt in een dood
van verwaaide takken
en wortels ademloos.