Tirade. Jaargang 30 (nrs. 301-307)

[p. 185]

K. Ruys
Gedicht

Kamikaze

Mij is geen God gegeven
- geen huis waar dag en nacht
het haardvuur brandt, waar blinden
voor de ramen zijn geslagen
en hoog boven de schoorsteen stil
een spijker op het antwoord staat.

Te vondeling gelegd
voor de verschijnselen
ben ik zelf op zoek gegaan,
opzij voor elke band
die werkelijk verstaan belemmerde.

Als een piloot trok ik
naar boven, zag vissen
in beken in meren in
streken verdwijnen
en merkte hoe de vaart
mijn laatste zekerheden brak.

Ik ging, dacht ik, de dingen zien
zoals ze wezenlijk waren.
Het leek eenvoudig zelfs,
een zaak van rangschikken

[p. 186]

 

en vertalen, waarna de waarheid zich

 

vanzelf in God wel openbaren zou.

 

 

 

Vol hoop zag ik de aarde aan,

 

de landen die er niet meer waren,

 

en, vager al dan op de kaart,

 

de eilanden die overbleven.

 

 

 

Ik noteerde met een goede pen

 

de dingen die ik zag. Daarna

 

werd 't wat lastiger: de reden

 

te verzinnen, waarom een ding

 

zo heet.

 

 

 

Als eerste las ik: ‘zee’, en keek,

 

en las het nog een keer,

 

maar overeenkomst vond ik niet.

 

‘Zee’: wat bedoelde men

 

daar eigenlijk mee?

 

 

 

Ik koncentreerde me opnieuw, en

 

- Hee... Ging daar geen vaartuig om?

 

Ik dacht dat ik een hand zag zwaaien...

 

Ach nee, hoe kan ik dat nu zien?

 

Wat heb ik trouwens aan details? -

[p. 187]

 

Toen echter merkte ik

 

hoe snel mijn zicht verslechterde:

 

een wolk dekte de aarde toe

 

en scheidde als een slotgordijn

 

mijn wereld van mij af.

 

 

 

Ik schrok en wilde terug,

 

maar niets hield mij meer tegen;

 

hoger, steeds hoger zweefde ik,

 

tot op een stilstaand ogenblik

 

planeet aarde - stip - verdween.

 

 

 

Toen stortte zoveel ruimte op me neer

 

dat me geen ruimte overbleef;

 

alsof een kogel dwars

 

door het heelal geschoten was,

 

dat morsdood bovenop me dook.

 

 

 

Hier was geen sprake meer.

 

 

 

Verzwegen als een vreemdeling

 

kwam ik tot plotseling besef:

 

mijn doorgang tot de dingen

 

wordt door begrip versperd.

[p. 188]

 

Ik wist dat ik verloren had

 

en scheurde als een dwaas

 

de lijst met namen door

 

- Hoe kon in woorden ook

 

een werkelijke God bestaan? -

 

 

 

en dacht: misschien is dit bedoeling,

 

misschien wacht hier genade mij,

 

en zal ik, diep verscholen,

 

nooit meer vrij,

 

weer één zijn met de dingen.

 

 

 

Ik hield mijn adem in,

 

maar nergens anders dan in mij

 

weerklonk aanwezigheid.

 

 

 

Verwondering sloeg om in angst:

 

voorgoed in denkbaarheid gevangen

 

ben ik verbannen naar mijn dood,

 

 

 

de laatste schoot die slechts

 

onmerkbaar voor me wijken zal.