Tirade. Jaargang 29 (nrs. 296-300)

[p. 672]

J. Eijkelboom
Gedicht

Twee dochters en een zoon

De kleine tank zorgvuldig gewatteerd
die 's ochtends door het huis heen davert
bevrijdt ons van het schrikbewind
uit Opper-Melancholia.
Dat ik dit heb bevaderd
verbaast mij en maakt soms
dat ik al net zo vrolijk word,
het leven haast normaal
op oogafstand benader.

Wanneer ik 's ochtends in de keuken zat
in 't binnenst van het oude huis
was jij de eerste die van boven kwam.
Je gaf me nooit een kus, dat was
niet nodig ook: je stem,
het stralend intellect
dat uit je ogen sprak
maakten de dag bij voorbaat wel
te dragen en zorgden dat de nacht
op slag vergeten was.

Nu wij niet langer samenleven
is toch je lach, als bij die Cheshire-kat,
intact gebleven.

[p. 673]

 

Achter je batterij, verblindend

 

tegenlicht de zaal inwerpend,

 

strak ranselend het kalfsvel,

 

met klinkende cymbalen de oude

 

verhalen van liefde en bedrog

 

met uiterste precisie onderstrepend,

 

verbaasje mij:

 

dat zoveel weerloze zachtmoedigheid

 

zo hard de staf kan breken

 

over wat ordeloos en onbestemd

 

over de vage aarde zwalkt.

 

 

 

Je ritme is wat ik herken

 

maar verder voel ik mij betrapt.