Tirade. Jaargang 29 (nrs. 296-300)

[p. 493]

Johanna Kruit
Gedichten

Wintermiddag

Het stille water van de winter is
dun als gedachten kunnen zijn. Ik loop
de sloten langs. Bedenk hoe groot
geluk kan zijn als je je niet vergist

in tijd. Zo wijd het oude achterland
dat ik vertrouw. Een verre reiger gaat
met grijze vleugels dalen. Later staat hij
uitgeknipt tegen de hemel. Aan de rand

van mijn gedachten zie ik hem staan
en ook ineens mezelf over nog twintig jaar.
Tientallen beelden schuiven in elkaar
en weer uiteen. Ik loop ontdaan

de polders door. Thuis vouw ik mijn verdriet
zo klein ik kan. Jij lacht en weet het niet.

[p. 494]

 

Het laat zich niet genezen

 

jeugd die naar heimwee groeit.

 

Door alle dagen vloeit

 

zoiets als zachte regen.

 

 

 

Vogels bewonen zichzelf

 

zonder angst om de tijd te verliezen.

 

Misschien dat ze daarom wel vliegen

 

zij komen en gaan vanzelf.

 

 

 

Zo dun als water lijkt leven

 

voor hen die niet kunnen stijgen

 

boven heimwee. Zelfs als je blijft zwijgen

 

kijkt het om, en dan lacht het even.

[p. 495]

 

De school is in. Ik ben er niet

 

maar kom er aan en uit de gang

 

de meester die te laat zijn ziet

 

als iets van levensgroot belang.

 

 

 

Zo duidelijk onzichtbaar loop ik weg.

 

Vanwaar ik kom gaat hem niet aan.

 

Mijn mond verzwijgt een lang gesprek

 

dat daarover moet gaan.

 

 

 

Terwijl ik schrijf wat ik niet mag

 

van hem, groeit nieuwe zekerheid om

 

wat ik bijna wist:

 

 

 

nooit zo volwassen zijn

 

dat ik me steeds vergis.