Tirade. Jaargang 28 (nrs. 290-295)

[p. 369]

Rogi Wieg
Gedichten

Mijn moeder was nooit
de dame uit een wit sprookje,
die vlinders op haar schouders
droeg, of brood bracht aan de duivel.
Zij gaf mij in de ochtend een kus
en waarschuwde niet te vergeten
dat alles wel voorbij zou gaan.

[p. 370]

Droom

Er waren een tafel, wat kaarsen
en een brood.
Mijn ouders liepen nader,
herrezen uit de dood.

Er waren twee gezichten
heel dicht bij elkaar.
Zij lagen op een bed
gemaakt van mensenhaar.

Er sprong iets op,
ik weet niet wat het was.
En hoorde hoe mijn vader
een novelle las.

[p. 371]

 

Regen vertelt niet

 

of het voor of na de middag is.

 

Zo ook is de taal niet genoeg

 

om een mensenbestaan te doorgronden.

 

Waarom wij allen tot sneeuwbloesem

 

worden, schuilt misschien nergens waar

 

wij ooit zullen komen.

[p. 372]

 

Ik had een vriendje,

 

hij woonde op de hoek

 

van onze straat in een

 

groot huis.

 

Hij droeg een dikke bril

 

en vroeg iedere keer waaraan

 

mijn vader was doodgegaan.

 

Maar mijn vader was niet

 

doodgegaan, hij kwam altijd

 

's avonds thuis in een rode Renault.

 

In hun grote huis

 

heb ik nooit een man gezien

 

alleen donkere meubelen

 

en glas.

[p. 373]

 

Mijn vader las iets voor,

 

een Hongaars gedicht.

 

Ik luisterde en zag

 

zijn ogen de regels volgen.

 

Hij kon niet verder, mijn moeder

 

nam het over.

 

Avond was het, de lichten waren

 

gedoofd en de binnenplaats was verlaten.