Tirade. Jaargang 26 (nrs. 272-283)

[p. 444]

Eddy van Vliet
Vijf gedichten

Zonbeschenen. Het woord stond te lezen op zijn gezicht.
De ooghoek die later op de dag ontroostbaar werd.
Een bijna eerbiedig ontzag. Hiermee stapte hij
door de sneeuw. Aan de jacht namen wij geen deel.

In groot verband gezet, ontbrak het verheven woord
niet aan ons gesprek. Evelyn Waugh als schuilplaats
voor ons gebrek. Zoals de wereld die hij begrijpen wou
tuimelden de naalden neer. Toen kwam er geen geluid meer.

Ik heb het gezegd. Over ijzel reden wij weer.
Onze kus, brandender in zijn brief beschreven
dan hij in werkelijkheid was.

[p. 445]

 

Een tuin met de Loire er doorheen,

 

temidden van het licht waarin hij wegdreef.

 

 

 

Klopjacht op hetgeen er ter sprake werd gebracht.

 

Eerst jij, dan weer het verweer, als aan

 

een tafel waaraan onafgebroken gedronken werd.

 

 

 

Niemand kon spelen met vergiften zoals wij.

 

Wandelend tussen bloemperken en heggen,

 

ontworpen door een Italiaans architekt.

[p. 446]

 

Van bij de aanvang begonnen ze te janken.

 

De honden. Elke eerste donderdag vroeg de oorlog

 

vanuit zijn verborgenheid even de aandacht.

 

 

 

Het dodenmasker van de ongenode gast.

 

De dronken banketteerder die de overlevenden

 

aan het schrikken bracht. In een zoemende

 

stilte lieten de sirenes ons achter.

 

 

 

Voor wie het beleefd had verscheen aan

 

de muisstille hemel een onheilspellende stip.

[p. 447]

 

De buik van Ubu Roi die wij opblazen zouden.

 

Dit is het wat van de droom is overgebleven mijn vriend.

 

Jij die op een avond uit Californië kwam aangezet

 

en zei: de derde maal zal het lukken, alsof

 

de dood een moeizame fietstocht door de Ardennen was.

 

 

 

Ik had een bruid, vier stoelen en in een hoek

 

de boeken, waarop wij eens gezeten,

 

door osmose de wetten en formules leerden.

 

 

 

Over onze vaders die verliefd of Zwitser waren

 

werd gepraat, en niet te vergeten de vraag wie van ons

 

de klarinet van de orkestmusici gestolen had. Zó

 

dat ik dacht: na deze lach kan het niet meer gebeuren.

 

Tot ik enkele weken later hoorde hoe je het gedaan had.

[p. 448]

 

‘Samen tegen de wind’:

 

was het niet dat wat je mij zeggen wilde

 

toen wij ons binnen het jaar

 

voor de vierde maal naar een begrafenis begaven?

 

 

 

Samen tegen de spieren, bloedvaten en klieren

 

die ons kaal scheren en verteren

 

met de snelheid van het licht

 

en de willekeur van geldmagnaten.

 

 

 

Niet op de stilte komt het aan, de loutering

 

en het mea culpa slaan, maar op het wijdbeens verzet

 

tegen de heiligen en hun baarden, de gelatenen en

 

de waterwandelaars die de mens naar hun beeld hebben geschapen.