Tirade. Jaargang 26 (nrs. 272-283)

[p. 387]

J. Eijkelboom
Twee gedichten

Voor het eerst dat ik sliep in een tent,
voor het eerst naar een ruisen geluisterd
dat voor het ruisen van regen,
het vallen van regen te zacht was
en ook voor de wind te gelijk,
te gelijk aan zichzelf.

En 's ochtends gezien hoe water
rechtstandig,
toch zonder te breken, naar lager
water kan gaan, onzichtbaar verschietend.

Hadden wij zo kunnen leven,
zo blijven leven als toen
in die tent, in dat gras.
Geen woede, geen andere hartstocht,
geen weten wie zo stil overstroomt
in wie.

[p. 388]

Afloop
1

 

Op oude paden ligt het blad

 

in slijk tot pulp verplet.

 

Wij hadden samen nog gezien

 

hoe het tot rood en goud verschoot

 

eer het verstoten werd.

 

 

 

Niet meer de blote takken

 

met in december al aan 't end

 

de knop die blinkt als nieuw metaal

 

in winterzon, voorjaarsmachinerie

 

die geen break down kent.

[p. 389]

2

 

De opgezette man stond voor het raam,

 

zag in de tuin de vuurdoorn beven.

 

Er zat een gele vogel in

 

die van de bessen at.

 

De man wou wel weer leven.

 

 

 

Kan troost zo simpel zijn?

 

Er is een pijn die bijna

 

zichzelf verdooft, er is een weten

 

dat geen behoefte heeft het liefste,

 

als 't voorbij is, te vergeten.