Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261)

[p. 462]

J. Trapman
Zeven gedichten

Wat zich ontgrenzen wil
haal ik terug.
Wat vlucht naar de horizon
werp ik ruggelings op de oever.

Alleen vloed erken ik,
eb is onduldbaar.
Het water blaas ik tot zout
dat de huid aantast.

Want van mijn grootheid
heb ik het einde gezien
en vrees de schaduw.

Daarom zoek ik gemeenschap
en kwel de mens met
eczeem van mijn angst.

[p. 463]

Processie

 

Rituele verplichting:

 

zeven slokken water

 

zeventig maal zeven passen

 

duurt de weg rond het huis.

 

 

 

De zon weet niet beter,

 

de maan kan niet anders,

 

planeten storten hun puin

 

omdat zij dat moeten.

 

 

 

Plechtig is de ommegang

 

rond het huis met de

 

stukgewaaide gordijnen.

 

 

 

Priesters beperken de woorden

 

streng: het heelal mag

 

de geest niet besmetten.

[p. 464]

Pauze

 

Het is een vorm van genot

 

te voelen hoe het denken

 

week wordt en vervloeit tot

 

lome inwendigheid

 

 

 

en droomt van de

 

verboden vrucht:

 

het alzijdig begrip

 

van het lichaam voor zijn denkbeeld.

 

 

 

Maar de waakzame kent de wet:

 

op deze omhelzing

 

staat verlies van taal.

[p. 465]

Mythe

 

In het vergezicht boven de regen

 

zijn eenzame en lichte velden.

 

 

 

In onafzienbaar gelid

 

verwachten gesneuvelden

 

het laatste bevel.

 

 

 

Als de bazuin klinkt

 

zullen zij juichen,

 

veranderd in gieren -

 

 

 

om te oordelen de verraders

 

die in de loopgraven

 

liefde bedrijven.

[p. 466]

Inkeer

 

Tomeloos is de groei van het heelal

 

en toch geordend,

 

zoals de regelmaat

 

een vers niet zijn uitzinnigheid beneemt.

 

 

 

Doornig van vreemde taal

 

het taaie struikgewas: strofe van

 

Hadewych, een brandend braambos

 

 

 

- heilig is het vuur

 

dat tussen de woorden hangt.

[p. 467]

Kenners

 

De klok, in hoge zekerheid

 

volhardt in haar weigering

 

de huidige hartslag te volgen.

 

 

 

Zelfs de vliegen zijn traag;

 

de mensen zwijgzame

 

strelers van boekbanden.

 

 

 

Reeds als kind leerden zij

 

bewondering: een lentekleurig glas

 

geheven tegen zomerlicht.

 

 

 

En nu: bezonken geestdrift

 

om wat aan seizoenen

 

voor altijd voorafgaat.

[p. 468]

Plaats

 

De geur van rottend blad kan

 

werkelijker zijn dan de

 

te heldere zon:

 

 

 

een laatste, mistige vertrouwelijkheid,

 

ontbinding, maar een huis.

 

 

 

Alle eerbied voor ontdekkers

 

van wiskundige wetten,

 

afgunst zelfs.

 

 

 

Ik moest mij vestigen in

 

tussengebieden van

 

geremde weemoed.