Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261)

[p. 395]

C. Sanders
Treinen

Machinist staat U mij toe
In Uw trein als entree voor avonturen
Vooral toch lichte cafés?
Hier overvallen stormen eenzame fietsers
Niemand blijft overeind.
Mijn moeder bezwaar ik niet
Beter ook mijn vader ongeschonden
Zij maakten mijn geboortestad.
Mijn hart heeft mij mijn koffer
Ingepakt waarin meer
Wacht dan mijn ogen denken.
Machinist staat U mij toe?
Woorden knip ik voor U uit
Opdat U puzzelprijzen wint
Van Nijlen haal ik van harte aan - U zegt het
Ik verlang slechts vergezichten.
Uw trein houdt zich in Rome stil?
Ik stap in wijs me een raam in de hoop
Wolken over land te zien rijden met
Het gezicht van een voorbeeldige
Vrouw die alleen naar Rome reist
Wegens het decor van Fellini.

[p. 396]

Het schitterende heimwee

 

In de wachtkamer tweede klasse schittert

 

Het zinnen van Cappadocië's

 

Herders waarachter vrouwen

 

Met een schat aan pijnen

 

Hun tranen vormt dat licht zo zwart.

 

Ter vergadering staan hier deze

 

Vreemdelingen kind te spelen

 

Hun rijke handen ontwapenend

 

Tekenen zij woorden die van het verloren

 

Water en de hardhorende

 

Huizen van hun dorpen vertellen

 

Maar ook van heuvels zo

 

Aarzelend weekhartig als borsten

 

Van pas beslapen meisjes oude

 

Bergen wijs als vorsten trotse

 

Kamelen horizon na

 

Horizon als zij beklimmend schateren

 

Toch doen deze vreemdelingen

 

In de toekomst van hun

 

Trein welke over een zondag

 

Het schitterende heimwee verlaat

 

(zal ik dezelfde passage boeken?).

[p. 397]

Wuiven naar een posttrein

 

Het regent weer in het hart van Holland

 

Voorbij mijn koude wachtkamer spoort

 

Een glinsterende posttrein

 

Niets liever verlaat ik dit

 

Tranende vertrek rijd ik mee

 

Met aanmaningen ook in roze inkt

 

Gedoopte afspraken wat graag sorteer ik ze

 

(welke schuldige reiziger bekent geen lief?).

 

Moederziel alleen flitst

 

Het door de harde nacht

 

Uitgefloten soms door belaste

 

Goederentreinen voor Rotterdam.

 

Koele polders kruist deze posttrein

 

Voor hem maken steden haar lippen op

 

Geen vlek of er fietst een postbode

 

In de wachtkamer verzin ik dat

 

Haar rendez-vous in een licht café

 

Wel plaats had gehouden

 

Indien mijn woorden voor achttien uur

 

Haar weg hadden gevonden.

 

Met mijn briefkaart als zakdoek

 

Wuif ik maar mijn hart na.

[p. 398]

Het gare forestière te Delvaux

 

Een Engelse wissel verstrikt de woorden

 

In het pennenbakje van mijn bureau

 

Elk sein mag ik bepalen waarheen

 

Märklin spoort ik maar

 

Mijn werkkamer uit regel ik

 

Op papier waarvan tevens een

 

Pakketboot te vouwen heet;

 

Op congé spelen lijkt wel

 

Een felicitatie met te veel zoenen.

 

Liever omhels ik de kleine

 

Meisjes van het Gare Forestière

 

Mijn dichteressen haar

 

Vele reizigers zitten aan

 

Mijn dromen verliefde toekomst

 

In het glimlachen van een dag.

 

Vertelde ik niet

 

Ook ik bouw stations?

 

Een idee heb ik weleens

 

En woorden

 

Niet altijd typt

 

Mijn machine ze.