Tirade. Jaargang 22 (nrs. 232-241)

[p. 365]

Hans van de Waarsenburg
zoutelandse zichten

Zuidelijker dan dit vergezicht
had het nooit gevroren;
De in laken verpakte tijdsbeelden
versleept - zo dicht bij de zon -

Loopt de zee te meten, centimeters
stijgend boven het gescheurde licht
van dood (duinzand)

Tot bij de vloedlijn vreemd beeld
van water dat terug roept beeld
van water dat rijmt op het thijm
van de dood.

Nog te dicht licht het schip
binnen handbereik;
bij eb reikt het oog de naam,
de vlag;

[p. 366]

 

Tijd schuift over tijd, het

 

horizontale licht, de vergeten

 

naam, de décors:

 

 

 

Anders werd de dag bekeken, het

 

lichaam van het strand, door vloed

 

verdwenen voetstappen

 

 

 

Bij eb nog soms (tijd verschuift)

 

de schaduw van een naam, een vlag

 

nog binnen handbereik, de reis terug.

(.)
Rondt hij het nog af?
Mensenzee met onbeperkte bestemming
Beeldverhaal, dat trillend staat
- een woelig netvlies -
- een schaamte van kijken -

(..)
Bij stil tij zie ik je
door de regels, roepend
De mensen die je niet bent
platvloers over alles gelegd
het gorsige geluid van onder hun tong

[p. 367]

 

(...)

 

Rimpelloos legt het licht zich

 

vredig op het water

 

(dit is een schilderij zonder oorlog)

 

Walchers Domein van warmte waar

 

Krakende B.B.C. iedere koningin redde

 

 

 

(....)

 

Je blijft de aangespoelde film

 

van eb en vloed

 

Herhalende sequentie van oorlogszaad

 

in de Ichtus der tijden

 

leprose in het scheldende vlies (van tijd)

 

 

 

(.....)

 

De kolenkachel in de winter

 

de zwijgzame denkt (duin), de gebedsrol

 

van zijn Oidipuskomplex openend

 

Het water van de Aa, gekleurd

 

als het textiel van Nederlands-Indië

 

 

 

(......)

 

Zenith vol koeie-ogen; eb van het

 

eeuwige laagland, andere fotoos die

 

naar je kijken (begrafenissen, eeuwig

 

durend strand), Zoutelands Zicht,

 

zee beweegt de hand.