Tirade. Jaargang 21 (nrs. 221-231)

[p. 664]

Hans van de Waarsenburg
Gedicht

Een harde steen naar binnen buigen
-Avondlandschap nr. 2- (een fragment)

In een Zeeuwse stilte
daalde de tijd van de regen neer
Schreef hij eb en vloed,
soms huiverend, maar altijd
starend, de getijden voorbij

met de schepen mee
verdwenen de stranden
de afdrukken in vergetelheid

De zomers waarin vreemdtalig
sprekende badgasten
geamputeerd en nostalgies
het grijs van hun bunkers uitlegden

De winters waar blijvend
een oorlog van bestaan knerpte

: de tijd, een ziekenhuis van schaamte
: de tijd in het hoofd
(waar ben je gebleven, E?)
De vloedlijn waar het aangespoelde
zo dicht en herkenbaar is

[p. 665]

 

Loop er voorbij, laat hem zitten

 

Het is zijn Dode Zee, bewaakt

 

door liftende, blaffende soldaten

 

 

 

Het zijn zijn bergen

 

(Oh, Moab Mountains)

 

waar hij de grenzen legt

 

van wonen, leven, slagschaduwen

 

Bitter van klimaat zijn kinderen uitlegt:

 

 

 

de houten weg naar o.a. Golgotha

 

de ijzeren weg naar o.a. Auschwitz

 

 

 

Een voetreis naar Rome verminkt

 

omdat het vuur gerestaureerd en opgeporkt

 

wordt

 

 

 

Prelaten en gelovigen tortuur beoefenen,

 

verwonden, zout wrijven

 

 

 

Zij blijft bij hem, kijkt mee,

 

telt de tijd van de regen, wacht

 

 

 

Waarschuwend wordt hij opgebroken

 

ochtendgloren vernielt de nacht

 

 

 

Wind spoelt de traag op gang

 

komende stem van het water,

 

de reizen, de schepen

 

 

 

Je moet hem zien mompelen

 

Traag en kwaardaardig

 

slikken de letters zich weg

[p. 666]

 

Liberiaanse vlaggen worden

 

op zijn dek gehesen, terwijl

 

de scheepshond bast

 

 

 

: Verboden dit water stuk te varen

 

: Gelijkheid van warmte; kolenkachels

 

: De arbeid eerlijk verdeeld (Ernesto!)

 

: Geen winsten in de binnenzakken

 

: Geen financieel papier op de borst

 

 

 

en mijn tepels tussen je lippen

 

zegt ze, terwijl de zee blijft rumoeren

 

 

 

Helmgras zwiept in het achterhoofd

 

Krabben slaan hun scharen in het slib

 

 

 

Paal 413 trilt als een espenblad.