Tirade. Jaargang 21 (nrs. 221-231)

[p. 422]

Herman de Coninck
Zes gedichten

Bij een vijfde druk

Een vijfde druk, het lijkt er wel op
of dit een boekje geworden is dat je samen met
je eerste pakje kondooms aan je lief geeft.
Ik heb het allemaal nooit nieuw-realisme
gevonden, maar jong-realisme:
pogingen om op mijn 25 eindelijk eens te zijn
wat ik op mijn 19 nooit was:
19.

De weemoed was te snijden toen,
daar kon je jaarlijks mee deelnemen
aan het Wereldkampioenschap Verdriet.
‘Amour Perdue’ zong Adamo toen,
en wij maar meebrullen, zoals je
‘Ajax wint de wereldcup’ zingt.
Maar ik was wel alleen

[p. 423]

 

tot verliezen in staat, elke avond weer een

 

dag verloren, elke nacht weer een avond,

 

elke morgen weer een vrouw. Eén keer,

 

na de ontmoeting met Fréderique,

 

vond ik zelfs dat ik mezelf verloren had.

 

Waar heb ik in godsnaam achteraf nog ooit

 

zoiets als een mezelf bij elkaar gezien,

 

 

 

tenzij in de skriptie van een meisje van 21

 

dat me in haar kommentaren ‘Herman’ noemt

 

en promoveerde over de slipjes in het werk van-?

[p. 424]

Geluk

Geluk is ineens, zaterdagmiddag in de trein
naar Amsterdam, weten Dat Het Niet Voor Jou Is Weggelegd.
En daar hoedanook erg rustig van zijn.
Goed, dat weten we dan, dat hoeft niet meer gezegd.

Er vallen tenslotte nog andere dingen te beleven.
We gaan naar Amsterdam kijken, en niet naar elkaar.
En er is een voorzichtig-zijn met wat je even
mag hebben, hooguit voor een paar jaar.

Zoiets als elke dag opnieuw weer honger krijgen,
zoiets als elke keer met jou weer hijgen
en hijgen en hijgen. En dan is het voorbij.
En wie weet, nooit gebeurd. Dan blijven ik en jij.

Geluk is in 76 nog dingen willen schrijven
als ‘jouw ogen en hun sterrelingse pracht’.
Godgod, nee zeg. Maar het is koud. En ik wil blijven
bij jou. Omwille van de nacht.

[p. 425]

Poëzie

Niet Alice in Wonderland,
maar Alice net terug: is dit weer
een nieuw wonderland? Nee, dit is gewoon,
na lange afwezigheid, de werkelijkheid.

Was ook de politiek maar zo, dit
in de realiteit aankomen als in een
ouwe fermette, en zeggen: dit is een
dragende muur, die laten we staan,
die en die muren moeten weg, daar
maken we grote ruimtes van.

[p. 426]

Zij en hij

Zij houdt moedig haar vrolijkheid op
en haar borsten.
Zij heeft een humeur
als een stevige beha.

Ook hij is opgetrokken
uit veel vrolijk Hahaha.
Maar zijn drift zit al jaren
achter tralies: strepen
van zijn pijama.

[p. 427]

Met droefheid nemen wij kennis

Ze hadden een deken over hem gelegd,
ook over het hoofdje. Ik deed de deken
weg. Daar had hij altijd al
een hekel aan.

Het was géén afschuwelijk gezicht.
Eén oogje was open, daaraan
zag ik dat hij dood was.

(naar P. Hofstede)

[p. 428]

 

Helemààl gelukkig kan natuurlijk nooit.

 

Gisteren nog droomde ik dat ik woonde

 

in een kast van een huis met een riante

 

vrouw. Toen ik ontwaakte

 

bleek het nog waar ook. Maar ik had wel

 

tandpijn.

 

 

 

Daar staat tegenover dat helemaal ongelukkig

 

evenmin kan. Je kan maar met één Rolls Royce

 

tegelijk rijden, zei John Lennon al. Maar

 

je kan normaal gezien ook maar één vrouw

 

tegelijk verliezen. Jou bijvoorbeeld.

 

 

 

Een happy end is er alleszins niet bij.

 

Ik leef nu al 32 jaar, maar het gaat

 

gewoon door, en als ik al eens vrij

 

is er niemand die het beeld bevriest

 

en daar ‘the end’ boven projekteert.

 

Alles is voorlopig. Zelfs als ik sterf

 

Zal je wel zien dat ik niet genoeg adem meer heb

 

voor mijn laatste woorden (‘Über allen Gipfeln

 

ist Ruh’) zodat iedereen het met mijn

 

voorlaatste zal moeten stellen (‘Geef me de bedpan eens, Marie’.)