Tirade. Jaargang 21 (nrs. 221-231)

[p. 48]

Vladimir Majakovski
Twee gedichten
vertaald door Marko Fondse

De kiel van de dandy

Ik snijd mij zwarte pantalons
uit het fluweel van mijn stem.
Een kiel uit drie el zonsopgang.
Langs geglansde Wereld-Njevski's in mijn geluw hemd
flaneer ik
dandy
met de tred eens Don Juans.

Schreeuw maar aarde als een muurbloem zo bezonnen:
‘Verkrachten kom jij mijn groenende lentes!’
Met onbehouwen grijns lanceer ik ter zonne:
‘Ach hoe behaagt het mij op asfaltglad te slenteren!’

Wijl de hemel immers lila blauw is
en de aarde mijn maîtresse bij een feestelijke schoonmaak
schenk ik u verzen blij als bli-bla-blauw -
stug als tandenstokers en precies zo'n noodzaak.

Hé vrouwen op mijn vlees belust en wicht daar
dat naar me kijkt of ik je broer ben -
werpt mij uw glimlach toe! En ik uw dichter
zal er mijn dandyhemd mee als met bloemen voeren.

1915

[p. 49]

Justitionele hymne

Op de Rode Zee varen slaven en roeien
een galei met moeizame handen,
brullend boven het rinken der boeien
uit van Peru het land der landen.

Van het paradijs Peru brullen de Peruanen
waar vogels zijn, vrouwen, dansen
en waar broodbomen tot de hemel staan
in guirlanden van pomeransen.

Ananassen, bananen, vreugde volkomen
met wijn in verzegelde kruiken.
En nu weet men niet hoe en waarom zijn gekomen
rechters om Peru te fnuiken,

om de vrouwen van Peru, dansen en vogels
in hun wetsartikels te strikken.
In hun vuilniskuilen smeulen de ogen
van de rechters als groenteblikken.

Zo kreeg hun oog streng als de vasten
de paars-gouden pauw onder gezag.
Zij namen vervolgens van het verraste
dier de heerlijke staart in beslag.

Piepkleine vogeltjes gaan en scheren
over de prairies rondom in Peru.
De rechters vingen ze en dons en veren
ontnamen ze die arme kolibri.

[p. 50]

 

Ook is daar geen dal meer overgebleven

 

met een vulkaan, omdat die kan spoken.

 

Op ieder dal had een rechter geschreven

 

‘Dal verboden voor rokers’.

 

 

 

Arm Peru. Ook mogen er mijn gedichten

 

op straffe van marteling niet worden verkocht.

 

De rechter sprak: ‘Wat moet dat, die dingen,

 

weg van hier met dat bocht.’

 

 

 

De ekwator dreunt van boeiengerinkel,

 

Peru mist nu mensen en vogels.

 

Er zitten nors achter wetsartikels

 

alleen nog maar treurige rechters verscholen.

 

 

 

Weet u, het spijt me toch maar van die mensen

 

ten onrechte daar op die galei.

 

Rechters doen schade aan vogels en dansen,

 

aan Peru, aan u, aan mij.

1915