Tirade. Jaargang 19 (nrs. 201-210)

[p. 180]

Geurt Gaarlandt
Vijf gedichten

Zoals dat gaat

De dagen zijn verzonken.
December is het en nog lang geen tijd

voor meer dan enige gesnoeide tederheid,
het uur parasiteert. Koffie gedronken

schuift het donker over de stoelen,
de maan herneemt tussen de takken

van de bomen z'n plaats. Doel en
drijfveer staan bij de vuilnisbakken

buiten op straat, het minimale
is het dat ons minzaam welkom heet.

[p. 181]

Ewige widerkehr

Spekschoenen en een korte broek
een bijna vijftiger met hoed
magere dochters om hem heen
hun laatste schelpenvondst gaat
in de tas.

Broekmaten geleden ofwel
nog voor hij links of rechtsdragend
was want middenin, dus zogezegd
flesh-back:

Katwijk aan Zee, een beugel
en een bril met op het ene glas
een pleister en een snoepje
voor de steek van kwallen.

[p. 182]

 

Hij heeft de wind er onder

 

Bij vlagen zeilt hij zeer nadenkend

 

over zee, als extra wimpel hangt

 

hij mijlen lang achter een schip.

 

 

 

Zo is hij vliegend net geen mens.

 

Goed in het pak zit hij aan

 

vleugels vastgeplakt, de horizon

 

gaat open als een rits, voor hem

 

is naakt het netst gekleed wijsheid

 

‘maar mee te gaan waarheen het waait’.

 

 

 

Onder de vissen heeft hij school

 

gemaakt, zijn schaduw is een

 

meter van hun dood vandaan,

 

zij zijn het teken van zijn duiken.

[p. 183]

De dichter is een koekoek

Hij is geen koe de dichter
hij is een koekoek woorden
leggend in andermans ogen -
nog niet éénmaal herkauwt
hij de taal broedt bruut en
met snelheid en poept bij de
buurman z'n koek op de lees-
plank.

Hij is geen koe de dichter
hij is een koekoek volleerde
voyeur in andermans boezem
strijkages in houtvrij papier
hij laat zich met emmers niet
in en brokkelt z'n roddels in
melk van een eenzame land-
man.

[p. 184]

 

Hij is geen koe de dichter

 

hij is een koekoek een vlieger

 

die nooit wordt gezien maar

 

welopgaat in bos en dal -

 

uiergeklots en de langzame

 

halsbel van koeien? hij lacht

 

van spenen gespeend en slaapt

 

als een pocket in andermans

 

broek.

[p. 185]

Winter

Een va et vient
van poezen op jacht

geen moment wordt gedacht
aan honden van slecht allooi
of een man met een hagelgeweer
zelfs mijn schoteltje melk wordt veracht

men jaagt men ziet mij niet meer.

Het wordt stiller in de lucht
onder bladeren de grond steeds harder

de zachte voeten van poezen
hoor ik als ik luister lopen
alles wat ik weet loopt met ze mee.