Tirade. Jaargang 17 (nrs. 183-192) (1973)

Tirade. Jaargang 17 (nrs. 183-192)

(1973)– [tijdschrift] Tirade– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 378]
Twee gedichten A. van Haastrecht I je staat te staren uit het raam ik leg mijn vingers naast je oor je draait je om en kijkt heel eventjes omhoog ik kus je vluchtig op je mond voor wat er komt ik wrijf je zachtjes op je rug je trui kan daarbij beter uit over je hoofd dan sta je in je lange broek en je sandalen en ik zie dat je wat bloost ze hangen prachtig naast elkaar je borsten in een tuigje van ragdunne stof je donkerbruine tepels staan als adressen in een vensterenveloppe ik tik er tegen met een pink zo komen alletwee naar vo- ren worden hard je vouwt je armen op je rug en haakt de bandjes van elkaar zo, dat is dat maar we zijn er bij lange na nog niet
[pagina 379]
ik teken lijnen van je hals spiraalsgewijze naar omlaag en weer omhoog je onbeschreven beige huid je tors blijft even naakt en leeg al wat ik poog zodat ik nu wel vragen moet of ik je echt beschrijven mag je lacht en knikt kijk, deze zachte zilverstift die ik toevallig bij me heb is zeer geschikt van af je neus en langs je slaap twee lijnen, een aan elke kant tot bij je mond daar kruist het pad en dan omlaag ik moet bekennen, wat gehaast, je hals in 't rond zo, langs je schouders weer terug de welving op tot aan de top spiraalsgewijs en na een lichte aarzeling vervolgt de stift het pad naar 't dal in blinkend grijs maar we zijn er bij lange na nog niet maar na je lenden en je na- vel kan de lijn niet verder meer daar is je broek de knoop en 't schuil e van de rits ik doe hem neer, je stapt eruit op mijn verzoek
[pagina 380]
je staat nu voor me, bijna naakt want slechts een minuscule slip verhult nog wat ik steek mijn handen in de zoom en trek ze op en naar elkaar tot in je gat je rilt en zegt, nu ben ik moe ik warm nu eerst het water voor een kopje thee een blauwe vlieg in het vertrek verwijlt een fractie op je heu- vel, ik denk mee maar na de thee, al staat het mooi moet ook het laatste slipje uit we moeten voort de stift schrijft billennaad en dij naar voren, tot een toefje haar het schrijven stoort want we zijn er bij lange na nog niet zo gaat het niet, het moet er af ik knip de krulletjes daar weg en scheer het glad het elektrieke apparaat, dat ik toevallig bij me heb, komt goed van pas ik schrijf de lijnen langs je sche- de heen en weer en dan terug aan elke kant dan komt je dij je kuit je voet en dat gaat vlug want het is minder interessant je wilt nu eindelijk wel eens je zelf in de spiegel zien hoe of het staat je loopt, al draaiend met je bips en giegelt om je gladde buik tot in je naad
[pagina 381]
je zegt, ik wil nog veel meer lij- nen en je wijst ze hier en daar en daar en daar 't zijn juist de plekjes die ik wil ik schrijf maar voort gelijk een dolle ambtenaar maar we zijn er bij lange na nog niet later, veel later zullen we gevonden worden ergens langs de berm van deze eindeloze weg ze zullen ons vinden en verklaren dat we gelijk gestorven zijn terwijl, ik zeg het nu maar vast, het duizend pogingen tot leven waren zo razendsnel gaat nu de stift je lichaam raakt nog steeds niet vol er komt geen eind want telkens vind ik een gebied dat toch nog onbeschreven is maar dat is schijn want tergend langzaam blink je op uit duizend lijnen naast elkaar tot een plastiek van kuise, matte zilverglans van hoofd tot voeten ben je nu weer authentiek

[pagina 382]
II een tot volle wasdom gekomen hamster nestelde zich in het hoge kaasjeskruid het was daar volmaakt de diepgroene malve groeide er hoog de zwierige kaasjes hingen lokkend naar beneden uit de aarde was er rul en toch een beetje kleiïg zodat een eens gegraven gang niet meer instort het was daar jofel de hamster was dik en zacht-glanzend zijn graafpoten sterk, zijn staartje kort bij elkaar genomen een prachtige hamster met oogjes als ouderwetse, zwarte speldeknoppen hij was pico bello met altijd veel voedsel in de wangzakken en een kopje vol geinige hamster-moppen hij begon zijn hol te graven in de heuvel een wirwar van gangen en kamers gewoon fantastisch als de opkomende zon in zijn hol scheen ginnegapte hij: ‘welterusten dames’ goudneus de hamster goudneus de hamster eet enkel zaad en kaas en sla eet enkel zaad en kaas en sla goudneus de hamster GOUDneus de hamster
[pagina 383]
daarna begon hij te verzamelen hij koos slechts gave malve stelen uit de kunst hij stapelde ze zo dat ze niet konden gisten en hij ze later met zijn kinderen zou kunnen delen toen alle kamers volgestouwd waren waste hij zich bij de ondergaande zon het hamster-paradijs zijn razendsnelle pootjes veegden langs zijn neus het was die avond dat hij met piepen begon een hoog gepiep, onhoorbaar voor de mensen maar hoe hij piepte, er kwam geen wijf in deze hof van eden hij lokte vele nachten achtereen met hart en ziel van een volwassen hamsterlijf zijn ongeduld dwong hem te gaan zoeken totdat hij eindelijk een hol vond slecht onderhouden een oude hamstervechtersbaas trad naar buiten en beet hem in een poot en in zijn kont drie dagen had hij nodig om te helen hij miste twee tenen van een poot vergeefse pracht hij moest verhuizen naar een sompig groentetuintje waar vallen dreigden, gevangenschap en dood soms trapt-ie rotzooi soms trapt-ie rotzooi ze hele kooi leg overhoop ze hele kooi leg overhoop soms trapt-ie rotzooi SOMS trapt-ie rotzooi naar een kort verhaal van J. Steinbeck de refreinen zijn van H. van Muyen

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Tom van As