Tirade. Jaargang 15 (nrs. 163-172)

[p. 146]

[Gedichten]

Dichterslot

Vanavond sprak mijn meisje:
Wat doen wij met de Pasen?
Gaan wij een reisje maken
Om in de trein te zitten
En akkers te begroeten?
Of huren wij een huisje
En wand'len door de bossen,
Wat goed is voor ons zoontje,
Gezond is voor zijn spieren?

Ik antwoordde mijn meisje:
De treinen kunnen plots'ling
Door foute wissels rijden
En op elkander stoten,
In bossen kan het waaien
En kunnen takken vallen
Die onze hoofden raken
Zodat wij het besterven!

Neen, ik ga verzen maken,
Die verder zullen leven!

Willem Wilmink

[p. 147]

Angst

Lieve jongen, zult gij vrezen
Voor den ouden koekoeksklok,
Waar de koekoek uit komt snezen
Of hij zelve schrok?

Nooit zal 't beestje zich verstouten
Uit te vliegen 's avonds laat,
't Is toch immers maar een houten
Stukje surrogaat?

Kan geen wijze raad u letten
Toe te zien vervuld van schrik?
Zullen wij hem stil gaan zetten,
Moedertje en ik?

Willem Wilmink

[p. 148]

Geel-zwart

wat ook mag zinken en vergaan,
Geel-Zwart niet:

G. Kamphuis voorzitter,
P. Kamphuis secretaris,
W. Kamphuis penningmeester,

terwijl ook 't oude Kamphuis
elke zondag nog
langs de lijn is te vinden,

geduldig wachtend, of
nog voor de Dag des Oordeels
Geel-Zwart in de KNVB
feestelijk weer zal keren!

Willem Wilmink

[p. 149]

Paasfeest

tegen Pasen zag ik de winkel terug
waar het Paasfeest werd uitgevonden,
waar in kuikens en strikken en chocola
het voorjaar op zijn mooist was.

niets was aan die winkel veranderd:
nog steeds betrok hij zijn waren
(anderhalf ei en een hazekop)
van dezelfde oude fabriek,

zodat het mij niet verbaasd had
als ik mijzelf daar
in zeer kleine gedaante
om de hoek had zien komen.

Willem Wilmink

[p. 150]

Bij wijze van groet

als je nog éen keer alles
in ogenschouw kon nemen,
vader: je twee kleinzoons,

de grootste heeft al de leeftijd
waarop ik met jou naar Geel-Zwart
ging kijken op zondagmorgen.

Kees de Jongen en Ketelbinkie
en Corry's dode konijn
zijn Goddank springlevend,

en de Twentse textielfabrieken,
die nagels aan je doodkist,
kregen hun trekken thuis.

soms stel ik me voor, mijn vader,
hoe jij langs de wolken rijdt
op je ernstige zwarte Gazelle,

en alles hieronder bekijkt,
hoe het reilt en zeilt,
of het goed is.

Willem Wilmink

[p. 151]

Inscriptie in een tinnen lepel

van tin ben ik gemaakt.
Westminster is de plaats,
1730 het jaar
van mijn ontstaan.

waarom hij die mij schiep
leefde, liefhad en stierf,
weten de sterren misschien.
misschien ook niet.

maar in mij is nog iets
van zijn koninklijke natuur.
nog iets van de manier
waarop hij liep.

Willem Wilmink