Tirade. Jaargang 14 (nrs. 153-162)

[p. 336]

[Gedichten]

... zaten in een rommelige
kamer losjes te praten,
rookten, staarden door
het raam over een warwinkel
van haveloze daken heen,
citeerden Carry van Bruggen
die ergens gezegd heeft
dat mensen even ver
van elkaar afstaan als sterren,
keken om naar wat achter
hen lag, durfden niet
vooruit te kijken, gingen
glimlachend over tot
de orde van de dag.

Hanny Michaelis

[p. 337]

 

Ergens in huis

 

slaat hard een deur dicht

 

en even wankelt

 

de kleine giraffe

 

van vrolijk oranje plastic:

 

geschenk van een 6-jarig

 

jongetje dat pendelend

 

tussen ontredderde ouders

 

zijn lot onbegrijpelijk

 

blijmoedig draagt.

Hanny Michaelis

[p. 338]

 

Een kaart met buitenlandse

 

postzegels. De ene kant

 

vertoont het glimmende zwartwitte

 

stadsgezicht dat lijkt op alle

 

onbekende stadsgezichten.

 

De achterkant beschreven met

 

een paar details over de reis,

 

wat schilfers couleur locale.

 

Helemaal onderaan spat een bijna

 

onleesbaar weggedrukt zinnetje

 

zijn bijtend vocht in mijn ogen:

 

Dat eenzame gevoel heb ik nog.

Hanny Michaelis

[p. 339]

 

Op weg naar een kamer,

 

vol vreemden passeer ik het huis

 

van iemand die ik gekend heb.

 

Achter verlichte ramen hangt

 

zijn lievelingsschilderij

 

nog op dezelfde plaats

 

alsof ik niet jaren geleden

 

onder een maartse zon

 

tussen nog kale populieren

 

de kist met wat er van hem over was

 

in de aarde heb zien zakken.

 

Dat ogenblik legde een knoop

 

in mijn bestaan die ik allang

 

niet meer voel. Zelfs het gezicht

 

dat zo dikwijls voor mijn ogen

 

gezweefd heeft, raakte ongemerkt

 

onder boekdelen tijd begraven.

Hanny Michaelis