Tirade. Jaargang 14 (nrs. 153-162)

[p. 194]

[Tirade april 1907]

Ode aan een handvol kastanjes

Alweer jaren geleden

noteerde ik een idee

voor een science fiction-verhaal: een ruimtepiloot,
alle wonderen van het zonnestelsel beu,

keert terug naar de aarde, om daar

in de roestige herfst van zijn jeugd

door een bos rond te dwalen om er kastanjes te rapen.

Er moest ook nog een jongen

in voorkomen, die niet begrijpt

hoe iemand na Mars, Saturnus en Alpha Centauri,
heel content door struikgewas dolen kan, af en toe

met een steen naar de takkken gooien

en dromerig luisteren naar

het doffe pok-pok van de bolsters op het mos.

Het is nooit geschreven,

het was ook geen goed idee:

te simpel, te sentimenteel en te theatraal.
Maar het is me wel bijgebleven: die ruimtepiloot

was ik zelf, en het jongetje ook,

alleen, zeg, een veertig jaar eerder,

en het bos was gewoon een boom ergens in mijn hoofd.

[p. 195]

 

Daar speelt alles zich af,

 

en heeft alles zich afgespeeld,

 

daar liggen ze, glimmend gepoetst, op de vensterbank;

 

mijn moeder schenkt thee in, straks komt mijn vader thuis.

 

Je kan niets begraven, al zou

 

je het willen: daar onder de schedel

 

woelt en woekert het toch weer omhoog, spreidt zijn bladeren, zet vrucht.

 

 

 

Ach, het waren maar zes

 

of zeven kastanjes: ze lagen

 

tussen twee bloempotten in op een vensterbank,

 

glimlachend met hun bruine spiegeloogjes.

 

En een zonnestelsel later

 

sluit mijn hand zich er plots weer omheen

 

en speelt dan trots met het zakmes van mijn vader.

C. Buddingh'