Tirade. Jaargang 13 (nrs. 143-152)

[p. 80]

[Gedichten van Leo Vroman]

Paart robijn

Al in het perke groen en vaars
van zijne jufferloofde
daar steeg de Prins so heethans af
dat sijn aalbasten laars
het paart onthoofde.

Scheurend met een gemak
als waart paapspieren zak
so spuwde een stroom juweelen
vande gereten nak.
Daar kwamen silverstelen,
versploten diamanten,
zes fielengraan trawanten,
twaelf touwen senuwkralen,
drij dwarse heerenbooten,
een' outsla vol viloten
en t ander t nog zes smalen
int gras dat al root bloeide,
daar Pincks Traenblommen vloeiden
en Blommen van der Zee
dat hemelsblaauw en bruysen
oftewel Boeren Griep
daarvan de fryt bekruysen.

Doch binst haer goorsedynen
daer stong die Maeghet kweynen
vande lachgebuien krom
heur dwasen Prinsen om.

Moraal: wie t welen were
sal syt ent saut soefleren
wyl wendet woorde wiek;
dies dieuwe, dies geliek
verswachtelde waterberen.

Leo Vroman

Leiden, Nov. 1968

Geert! Kan je dit gebruiken? Moet met toenemende hulpeloosheid gelezen worden.

[p. 81]

Gras hooi

Ach mijn zachte
van je woorden
zijn de gedachte
zo goed als gehoorde
als ongehoorde
als ongedachte

dat ik je wil
en nog kan kussen
ach daar tussen
is ook geen verschil

want door te leven
zijn onze lijven
zo samengewreven
en zo groot
dat zij de dood
plat zullen wrijven
plat als papier
dun als dit schrijven

Ik geloof voortaan
niet meer in tijd
maar eeuwig aan
de eeuwigheid
van ons bestaan

en dat gelieven
uiteengescheiden
tot vage lijken
nog samen praten
elkaar bereiken
in veel te late
te uitgebreide
vergeelde brieven

[p. 82]

 

en dat wij beiden

 

minder weten

 

dan het oerbeest dat

 

wij samen vormen

 

geest zonder gat

 

om in te eten

 

voor de wormen

 

 

 

dat wie nog leeft

 

of levend is

 

en wie ontleedt

 

of doodslaap heeft

 

daar geen gemis

 

of winst van weet

 

 

 

dat er niets waar is

 

dan gevoel

 

want ik bedoel

 

dit alles maar

 

ik weet het niet

 

 

 

ben nooit een echter

 

mens geweest

 

dan voor de rechter

 

die dit leest

 

 

 

maar de geur van hooi

 

is dood zo mooi

 

als dorrend vel

 

of groeiend gras

 

vroeger was

 

dat weet ik wel

Leo Vroman

Brooklyn, 5 october 1968