Tirade. Jaargang 13 (nrs. 143-152)

[Gedichten van Hanny Michaelis]

[p. 64]

 

Aan het eind van de middag

 

begint het uit een lucht

 

waar in plooien van grijs fluweel

 

nog warmte en zonlicht hangen

 

ongemerkt te regenen. Bliksemsnel

 

draait de wind, valt koud

 

de kamer binnen. Ik sta op

 

om het raam dicht te doen.

 

De wegen van lagedrukgebieden

 

zijn ondoorgrondelijk

 

als die van het lot.

Hanny Michaelis

[p. 65]

 

Als de laatste ballon

 

de mist is ingegaan,

 

het laatste kaartenhuis

 

in elkaar is gevallen

 

en de laatste zeepbel

 

uiteengespat, zal ik komen

 

met knikkende knieën

 

in de zekerheid dat ik

 

niet word afgewezen.

Hanny Michaelis

[p. 66]

 

Onweer op afstand

 

jaagt oranje barsten

 

door een lucht van beton.

 

Verstikkend plafond

 

dat niet scheuren wil.

 

Getergd gromt de dampkring

 

uit de grond van mijn hart.

Hanny Michaelis

[p. 67]

 

Laat in de avond

 

slaat regen tegen het raam.

 

Wind beukend op de deuren

 

vindt nergens onderdak.

 

Hier waar het stil is tussen

 

vier muren zit ik mezelf in de weg

 

onder een dikke laag verleden maar

 

zonder de wijsheid die daarbij past.

Hanny Michaelis