Tirade. Jaargang 11 (nrs. 121-132)

[p. 554]

Zes gedichten
Tom Graftdijk

Toen de wereld nog een afgezaagde grap was,
toen we bunkers binnenslopen
en appelsap dronken in de hete duinen,

toen Charlie Parker ons zweverig
in de war bracht, toen de avonden
langer waren, de meisjes mooier in onze gedachten

(dat weet je toch nog wel), toen
het te laat was geworden
om nog terug te gaan -

toen wisten we
dat dit alles maar tijdelijk was
en niet voorgoed.

voor W.J.C. Bouwman

[p. 555]

 

Natuurlijk verdwaalde ik

 

op de terugweg. Tekeningen, foto's,

 

films van mijn leven tot nu toe

 

werden onbegrijpelijke sferen

 

die ik onmogelijk kon herkennen. Ik

 

had ze godverdomme toch

 

nog nooit gezien?

[p. 556]

 

Het is eigenlijk niet belangrijk meer

 

wat ik heb willen zeggen

 

en af en toe heb ik de dingen gedaan

 

alsof het allemaal maar vanzelf sprak,

 

maar toch was het nooit meer dan: laten

 

we weggaan, laten we het proberen.

[p. 557]

 

Soms wil ik beleefd zijn

 

en geef vrolijk grijnzend iedereen

 

een hand. Soms praat ik zelfs urenlang.

 

met de ongelofelijke slijmerd

 

die ik steeds weer

 

overal tegenkom.

 

 

 

Soms loopt de spoorrails

 

van mijn argeloosheid

 

dood waar de zomer voor de zoveelste

 

keer begint. Maar als er

 

weer eens oorlog komt

 

hoor ik gelukkig bij de verliezers.

[p. 558]

 

Schreeuwend wilde hij vergeten

 

wat iedereen zei,

 

keihard lachend

 

wilde hij alles kapotmaken.

 

Voorgoed wilde hij weggaan

 

omdat hij altijd

 

het onmogelijke had verwacht.

 

 

 

Maar overal werd hij herkend;

 

als hij een misdadiger was

 

waren ze zijn vonnis zeker vergeten.

[p. 559]

 

Ik zal de waarheid

 

wel hebben gezegd als dat niet

 

de bedoeling was, ik zal wel

 

hebben gelogen als dat

 

niet de bedoeling was. Wrange

 

entrées hebben

 

het zo vaak verpest.

 

 

 

En steeds weer hetzelfde, hoe dan ook:

 

wat ik ook van mezelf zeggen mag,

 

er is niemand die het zal ontkennen.