Tirade. Jaargang 10 (nrs. 109-120)

[p. 315]

[Gedichten van C. Buddingh']

De libelle

Zij lijkt zo lieflijk-lieftallig: echt

een blauwgazen wezentje

om een damesblad naar te vernoemen;

pas op: de bloeddorstigste rover

uit heel het dierenrijk.

Als prehistorische monsterlarve

uit het ei gekropen, vreet zij

zich jarenlang rond en vet,

om dan tien tot twaalf dagen

door het daglicht te mogen gonzen.

Zwevend en dansend boven het riet,

een gevleugelde stiletto,

stort zij zich op haar prooi,

waarvan zij vooral het borststuk

als delicatesse waardeert.

Het volk meende vroeger dat zij met haar naald

de lippen van leugenaars

aan elkander naait: als dat

zo was, zou het stil zijn in

onze parlementsgebouwen.

Maar de mens doet zij niets, men kan haar gerust

beetpakken, ons waterjuffertje,

dat een heel speciale manier

van bevruchting ontwikkeld heeft:

copulatie in tandemvlucht.

Door menige onderzoeker: Portmaan,

Moore en Wesenberg-Lund

vol geestdrift beschreven; zo leert zij:

ook de paring van moordenaars

kan onderwerp zijn van lyriek.

C. Buddigh'

[p. 316]

Het nijlpaard

Is helemaal geen paard, geen familie zelfs;
de Egyptenaren noemden hem Pe-he-mau,

wat ‘grote wateros’ betekent:

een logge kolos met een dikke, neerhangende buik

en een kwijlende bek: een Pleistoceen-monster,

dat hooi eet gelijk een rund.

Zachtmoedig, nieuwsgierig, gesteld op gezelligheid,
een volger van vaste, platgetreden paden,

wat hem dikwijls noodlottig wordt; van zijn huid

maakt men prachtige zwepen (Hadji Halef had

er zo eentje, weet ik nog goed), van zijn tanden

o.a. pianotoetsen.

Het beroemdste nijlpaard aller tijden was stellig
Hubert, die aan het einde der twintiger jaren

door de Kaapprovincie en Natal trok,

de stad Durban zelfs binnendrong, daar wandelaars en fietsers

de stuipen op 't lijf joeg, maar altijd juist voor

de politie ter plaatse kwam,

vlug onderdook in de rivier; hij deed niemand kwaad
in de vele dorpen waar hij door deuren en ramen

huizen en scholen binnengluurde;

op het laatst werd hij zelfs een nationale held,

tot een nijdige boer hem neerschoot en hij

bij de sectie een zij bleek te zijn.

[p. 317]

 

Tot zover Hubert, die Huibertje heten moest,

 

en die even, heel even, te voorschijn treden mocht

 

uit dat onafzienbare, naamloze heir,

 

dat eens gans Europa en Afrika bestreek,

 

tevreden snoepers van lotusbloemen,

 

in hun schuilplaats des riets en des slijks.

 

 

 

Maar ook hij, rondom wiens tanden verschrikking is,

 

heeft sinds lang het veld moeten ruimen naar de wateren

 

ten zuiden van de Sahara: daar

 

ligt hij neer onder schaduwachtige bomen, een hoofdstuk

 

der wegen Gods, waaronder de mens

 

eerdaags ‘einde’ zal schrijven.

 

 

 

C. Buddingh'