Tirade. Jaargang 9 (nrs. 97-108)

[p. 250]

Hanny Michaelis / vier gedichten

Wekkerkabaal
scheurt me zonder omzien
los uit de warme cocon
van lakens en dekens.

De kamer lijkt wonderwel
bewoonbaar door vagelijk
bekende kleren in een stoel.

Wanneer ik me omdraai
zit op de rand van mijn bed
een naakte man. Bij het zien
van zijn glimlach denk ik:
de vrouw die hier woont
is te benijden.

[p. 251]

 

De ik die zichzelf

 

in je omhelzing verliest

 

en terugvindt, is niet

 

dezelfde die op loden voeten

 

je leven uit loopt

 

en een ander dan de ik

 

die zich wijsmaakt dat je

 

er nooit bent geweest.

 

 

 

Alle drie opgesloten

 

binnen mijn huid zijn ze slaags

 

geraakt in een oorlog

 

op leven en dood.

[p. 252]

 

Bij noordenwind

 

hoor ik 's nachts de sirenes

 

van fabrieken in de buurt

 

waar je huis staat.

 

Geen groet, geen belofte

 

en geen verklaring. Alleen

 

de gedachte: wij wonen

 

nog in dezelfde stad.

[p. 253]

 

Met zijn neus in de boeken

 

snuffelend aan de levens

 

van anderen die nooit

 

hebben bestaan. Een geur

 

van papier en drukinkt,

 

maar soms overstemd

 

door het onvervalste aroma

 

van verdriet zoals het

 

nog steeds wordt geproefd.