Tirade. Jaargang 6 (nrs. 61-72)

[p. 727]

Op een kerkhof

herrie schoppen in een oud huis

waar niemand liep dan een enkele dief,
geen agent hoe blauw ook,
die nachtegaal, die mus opwindt,
tuin, unieke rafellijn
in de bladerloze winter,

hier groeien geen takken aan de bomen,
geen bomen - onder sneeuw ligt
stilte, verduisterde zon,
de aarde is dood, ongeschreven, ongeschilderd
is de ongemakzuchtige dood.

Lente loopt nog levend af
onder dor gesponnen nesten,
een fiets voorbij het hek, twee vissen haar vlechten,
makreel haar kettingkast.

Doden die hier liggen onder
spin van wortels!
als naast mijn huis een molen stond,
grijs riet, een rieten kathedraal,
de wind die opsteekt van het altaar,
molenstenen maalt!

[p. 728]

 

Van asfalt gaan de wegen

 

uit naar geluk.

 

Waar lopen zij dood?

 

Rivier in zand zijn zee vindt.

 

 

 

De doden zoeken dekking, liggen

 

zonder dromen, zonder winter,

 

vandaag en gisteren,

 

water rimpelt

 

het rimpelloze onder rimpels,

 

het ademloze water

 

op de rug van de grond.

Chris J. van Geel