Tirade. Jaargang 6 (nrs. 61-72)

[p. 32]

D. Hillenius
Zes gedichten

De vrouw huilde, mateloos
de wenkbrauwen vergeefs vragend
hoe het begonnen was
de dijken braken of het water kwam hoger
de bomen zweepten met grote gebaren
de wind op
De man, een eenvoudig landmeter
keek en mat land en begreep er niets van
het rijk was uit
een volkomen herbebossing
verbrak verbindingen
schiep nieuwe lijnen tegen de horizon
dieren kwamen die niemand kende

[p. 33]

 

de pad wilde naar god

 

hij groef zich achterwaarts schoffelend

 

met de voeten in

 

passeerde steeds geheimer gangen

 

van witte mieren

 

die niet zien kunnen

 

argeloos gevangen werden door zijn snelle tong

 

tenslotte dieper dan gangen

 

alleen de eigen gang

 

diep wachten, slapen

 

steen, dom gewicht

 

gegleden door mos en aarde

 

of zaad, opgetast met mogelijke bloei?

[p. 34]

 

niets weten

 

alleen de gegevens der zintuigen

 

bespringen op eigen kracht

 

weefsel van eigen lijnen

 

redden uit de mist

[p. 35]

Dooi

ochtendlicht
tegen gesloten ruiten
oud jaar smolt gisteren in eigen tranen weg
de gasten liggen omgevallen
rondom de bruiloftsdis
verspreide stenen van een spel
dood, smalle hagedis,
kijkt voor het weggaan rond
aarzelend om nog iets mee te nemen

[p. 36]

 

Val dan

 

was de verzuchting

 

een groot wit lichaam belemmerde de zee

 

leven was al geweest

 

licht afwezig

 

misschien het wit een rest

 

hier is mijn oog

 

neem het en breek het

 

zei ze

 

maar de dood weigerde, liggend

 

geboeid toekijkend bij een spel

 

van verwante mieren

 

die elkaar de kop afknipten

[p. 37]

 

Geleidelijk

 

en onopgemerkt door de grenswachten

 

zijn woorden binnengekomen

 

waarin dood verscholen

 

 

 

geen tranen of grote gebaren

 

op een dag wakker worden en erkennen

 

een onontwijkbare eigenschap van leven