De Tijdspiegel. Jaargang 72

[p. 289]

Het land van verlangen.
Willem van Voorden.

GIJ, gezonde, flinke en arbeidskrachtige lezer, die dezen titel ziet, zult waarschijnlijk het hoofd schudden. Het land van verlangen? Ik ken het niet! of mogelijk ook zult ge zeggen: ‘Ik heb geen tijd het te bezoeken.’ En toch bedriegt ge mij niet, wij menschen leven allen in het land van verlangen. Of zoudt ge soms willen ontkennen, dat er velen onder U zijn, die wanneer ze slechts de pet van een postbode zien, droomen van iets dat hij brengen kan, van een verzegeld pakket, waarmede rijkdom en geluk in het huis komen vallen, of van een brief, waarin iets liefs of iets mooi staat? Zoudt ge soms willen ontkennen, dat diegene onder U, die de beurs bezoeken, 's morgens reeds met een nog slaperig hoofd droomen van een mooien slag, dien ze dien dag zullen kunnen maken? Zoudt ge mij wijs willen maken dat er één jonge man bestaat, die bij de ontmoeting van een jonge bekoorlijke vrouw niet een stille hoop koestert, op iets moois dat de toekomst zou kunnen brengen?

Zie, wie wij ook zijn, heiligen of boeven, armen of rijken, wijzen of dwazen, wij leven allen in het land van verlangen. Wij droomen allen van iets, van een wonder, dat op ons wacht, van een bloem, die alleen voor ons bloeit, van.... ik weet niet wat.

Toen ik nog een kind was, kon ik op stille zomeravonden, wanneer de gouden zon achter de bosschen wegzonk, met een onbestemd verlangen langs velden en heuvelen dooien. Groote vluchten vogelen gleden door de avondstille lucht, die in het westen een goudpurperen zee scheen, waarin lilablauwe wolken als verre kusten lagen. En in schoonheid van den stervenden dag schreed ik door een land van verlangen en droomde van de wereld, die zoo schoon moest zijn, van verre zeeen en landen, van

[p. 290]

vreemde volkeren en groote steden. Nu leef ik in een werelstad. Mijn kinderfantasieën en droomen heb ik vergeten. Doch soms, wanneer de late stralen der ondergaande zon over de grauwe huizen van de overzijde der straat vallen, kan ik mijn werk staken, het hoofd in de handen steunen en mijn fantaisie audientie verleenen. O, uren zijn er in een menschenleven, waarin men zich koning voelt, waarin de wereld als een groot en machtig rijk aan onze voeten ligt, waarin eigen groot en machtig voelen spot over de kracht van het noodlot, waarin onze hartstochten ons ten hemel heffen. Uren, die vol liederen zijn, waarin iedere last ons van de schouderen zinkt, waarin onze ziel zonnestroomen drinkt en als een kind, luid lachend, tusschen bonte bloemen naar witte vlinders jaagt.

Doch er zijn ook uren, die koud en vol nevelen zijn als herfstige bosschen, waardoor een kille regenwind waait. Uren, waarin men zich een arm klein simpel menschje voelt, met een leege ziel en een leeg hart, waarin men als een zigeuner is, die een eindeloozen zonnigen landweg achter den rug heeft en voor het gesloten hek van een wonderpark komt. Daarbinnen springen zilveren fonteinen, gouden appelen lachen uit het donkergroene loover en koele schaduw lokt in de lanen. Doch de zigeuner moet verder en verder met honger en dorst en moeheid den eeuwigen stoffigen landweg. Er zijn uren in een menschenleven, waarin men het gevoel heeft eeuwig met wonde vingeren aan stalen poorten geklopt te hebben, waarin men meent dat de spot, waarmede men om eigen vergeefsche pogingen gelachen heeft, als een duivelsche echostem terugklinkt. In die uren weet men, dat wanneer een menschenleven innerlijk een pelgrimstocht naar een heilige stad is, men de lichtende poorten nooit meer bereiken kan. Men denkt en droomt en zit in.... het land van verlangen. Men droomt, met een groot schip de haven van het geluk te bereiken; doch het schip glijdt verder en verder en de haven verdwijnt.

Misschien kent mijn vroolijke en gezonde lezer niet die uren, waarin men droomend naar de taal van zijn ziel luistert; uren, waarvan de minuten brandend zijn als gloeiende druppelen, als heete kindertranen of als het hartbloed van een jong getroffen mensch. Dan trekken ze langzaam, langzaam langs ons geestesoog voorbij, al de bittere ervaringen, die het leven ons bereid heeft, al de groote dwalingen van groote harts-

[p. 291]

tochten, de kleine bitterheden van kleine zorgen. Doch waarheen de gondels van onze gedachten ook glijden, door welke donkere lagunes ze hunnen weg zoeken, hun ranke tocht gaat naar het land van verlangen. Want terwijl men stil in zijn stille kamer droomt, klinkt van buiten het drukke gewoel van de straten. Er ligt een heel wondere romantiek, een zee van poezie in het bruischende lied van een werelstad, in het gedruisch van voorbij jagende voertuigen.

In de verte hoor ik een regelmatig tikken van paardehoeven op het asphalt. Het komt nader en nader. Ik droom, droom van een gouden koets, die zal stilhouden voor mijn huis. Er zal een lieve lachende gestalte uitkomen, die met gouden stem zegt: ‘Kom’. Dan zal ze mij bij de hand nemen en door bloeiende velden voeren, waarboven de leeuwrik jubelend ten hemel stijgt..... Voorbij. Het eentoonige klipklap der hoeven wordt vager en vager. Het rijtuig volgt zijn weg. Ergens anders zal het een wonder brengen.

Daar nadert een auto met krijschend getoet en snorrend getuf. Een wilde reeks van beangstigende beelden en fantastische gestalten in geel, groen en paars zal daarmede arriveeren. Nog een oogenblik en mijn deur zal openspringen, een wilde jacht zal door mijn kamer jagen, mij hoonen en bespotten en een regen van bonte bloemen in het gezicht werpen..... Voorbij. Het getuf en getoet der auto klinkt verder en verder, wordt vager en vager. Andere, telkens weer andere voertuigen jagen aan, eindeloos varieerende tonen en beelden brengend, doch geen werkelijke vervulling.

En zoo als de voertuigen in het gewoel van een groote stad, zoo komen en gaan in onze ziel de wenschen, die nooit hun vervulling vinden. Altijd weer brengen ze een droom, een mogelijkheid tot geluk, een lach, een zonneschijn, die den zin en de inhoud van ons leven moesten vormen, doch die altijd weer voorbijmoeten, snel als voortuigen op rollende raderen.

O, wat zijn onze gedachten en onze gevoelens, onze droomen en onze wenschen, ja zelfs onze groote hartstochten anders dan voertuigen, die op snel rollende raderen langs onze ziel jagen. En ieder voertuig, dat verder rijdt, geeft ons het gevoel van een verzuimden levenstocht en laat ons vermoeider en ouder achter in...... het land van verlangen.