De Tijdspiegel. Jaargang 71

[p. 214]

Gedichten.
Laurens van der Waals.

In de eenzaamheid.

Op het rustig schâuwig wegje

heb ik lang op u gewacht...;

door de heesters en het hegje

suizelde de wind zóó zacht,

dat de takjes rustig bleven,
slechts de blaadjes trilden even
in het teer en teeder beven

van de brooze eenzaamheid.

Bij de bocht waar gij kunt komen

vangt het korenveldje aan -

zie, de schaduw van de boomen

geeft er iets zeer innigs aan -;

in het zachte licht daar ginder
drijft een weifelende vlinder
en dat alles maakt beminder

't wachten in de eenzaamheid.

Als ge om de bocht zoudt komen,

zoù uw schred voorzichtig zijn? -

zie, de schaduw van de boomen

is als schemering van schijn;

zie, de lichtjes en de kleuren
zijn vol van vervaagd gebeuren -;
zoù uw stem wel zachtjes neuren

in den zang der eenzaamheid?

[p. 215]

Lentewind.

Op de zachtbezonde weide,

- aan het einde van de laan

waar de witte berkeboompjes

in elkanders schaduw staan -

heeft de schaduw zich verscholen

in de lage dorenhaag

en schijnt schemer bij de schaduw

van de haag op 't gras omlaag.

Waar de grasjes zijig glanzen

in het prille zonnelicht

en de bleeke pinksterbloemen

schuw en rank staan opgericht,

is met weifelende rukjes

wind gekomen uit het woud,

bracht de warme rijpe geuren

mee van dennenloof en hout.

Grazen bosjes deinden even,

halmpjes wankelden opzij,

de verraste pinksterbloemen

trilden er vereenzaamd bij.

In het rustig berkenlaantje

- waar hij eensklaps in verscheen -

werden alle zilvren blaadjes

luid en schichtig om hem heen...;

En ook mij heeft hij gevonden,

- mij van verre iets gezegd -

en een onvermoede zoetheid

heeft hij om mijn mond gelegd.

Toen heeft weifelend verlangen

mij een wijle stil doen staan;

en ik ben met zachte schreden

met hem naar mijn huis gegaan.