Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 1 (1949-1950)

Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 1

(1949-1950)– [tijdschrift] Tijd en Mens– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 161]
[Nummer 5] albert bontridder elders en nooit Le génie poétique n'est pas le don verbal, (le don verbal est nécessaire, quand il s'agit de mots, mais il égare souvent), c'est la divination des ruines secrètement attendues, afin que tant de choses figées se défassent, se perdent, communiquent. Georges BATAILLE.
De gedetineerden ZIJ DRONKEN MOER EN MODDER en wisten dat hun laatste uur zou zwellen als een lijk in 't water van hun wonden Zij wrongen zich bij dag uit de promiscuiteit van droom en bed en spijzen en vochten, voor de ruit de hoop de cel het zout als bastaards van de wrok zonen van meid en priester verraders van de rood-gepluimde bomen Zij klampten zich bij beurten of beiden te gelijk aan de vermolmde Krist die als een vleermuis hing onder het laag plafond en schreven op de muren de lange exorcismen die leven riepen in het ver bacteriënrijk
[pagina 162]
Maar Hij die reeds op vogels en violen en aan de wratten zoog van zwak-geribde borsten Hij sliep of was gestorven Zodat zij van hun vrouwen droomden bij iedere masturbatie bij ieder noodgetij totdat hun lenden kreunden Tot dat zij sliepen in de cirkels van onderlinge lafheid en onderlinge haat totdat zij zich verhingen in witte dialogen en in de Herfst verdoolden als rood-gevlekte duiven Totdat voor God en voor de open poort hun vrijheid zelfmoord pleegde.

[pagina 163]
Naakt WAAR ZIJ ZICH BAADT schuw voor de blikken daar zijn haar vertrouwden de gleizen muren de troebele waters de franjen der blinde gordijn Alleen in de lamp - gebod van de schaamte - brandt de pupil van God Kan zó ingetogen een vreemde hand de witte vegen op de dijen in schuim en liefde doen vergaan? Kan zó een mannenhand haar enkel nauwer vangen binnen de ring van duim en vinger? En welke palm kan zó haar kuit omspannen dat iedere spier een oliesluimer vindt? Alleen de eigen vingertoppen kunnen de hoge vlakten van bil en buik doorhuivren en aan de vezels raken die roeren aan de spelden van het hart
[pagina 164]
Alleen de eigen ademtocht bedauwt haar berg- en boezemweiden en in de holten van de spiegel en in de schaduw van de melk getuigt de lamp die alle waters distilleert Daar staan de winden nimmer stil Daar liggen ogen in haar ogen en dieper dan de beelden de spiegels der irissen Daar liggen lippen om haar schouders en aan haar heupen jonge vingers zonder kracht Daar ligt de vlek der haren verlegen en heilloos in zee daar streven en sterven de winden aan 't kruis van witte angsten.

[pagina 165]
Naakt OP HAAR BORSTEN GELEGEN in haar schede geplant: hoe nauw zijn de wegen en liggen de stenen zo zwaar op mijn hand Wat baat het bebloemen der velden het balsemen der poriën met kussen en wijn het oliën der spieren met lava en slijm? Mijn blikken beven aan hals en schouder mijn lippen zijn sluizen van alsem en vangen de kussen in de lachende angst van de spelden Hoe zullen de mieren mijn klieren bewonen? Hoe zullen de bomen niet schreeuwen in 't bloed van de zon? Hoe zal ik aan haar borsten gelegen in haar schede geplant de wegen verbreden en zuiveren van stenen haar liederlijk strand?

[pagina 166]
Baadster UIT HAAR HANDEN VALLEN de troebele tranen aan haar polsen liggen de ringen van drogend schuim en de bellen aan haar enkel bloot uit de lamp gelicht en geboren glanzen in 't verweerde gelaat van het water Zo log gebogen over haar schoot zonder droom of woord zoekend naar de smeltende vlokken Zo aan haar hemd gegroeid als de boom aan zijn blad om haar knie het gerimpelde linnen in haar lenden de ledige minne op haar oog het gevoelloze licht Zo log en marmer-rood berusten de borsten als uiers gevlekt in de witte kuil van haar schoot.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Albert Bontridder