Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 105

[p. 1]

C.C. de Bruin

Op 9 oktober 1988 overleed, 83 jaar oud, dr. C.C. de Bruin, emeritus-hoogleraar aan de Rijksuniversiteit te Leiden. Voor zijn wetenschappelijke oeuvre verleende de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde C.C. de Bruin in 1984 haar hoogste wetenschappelijke eer: de Prijs voor Meesterschap, die eens in de vijftien jaar wordt uitgereikt aan een geleerde wiens werk op het door de Maatschappij behartigde terrein van exceptioneel gehalte wordt geoordeeld. De voordracht voor deze Prijs geschiedt vanuit de Commissie voor taal- en letterkunde - de Commissie die ook dit Tijdschrift redigeert; het is de huidige Commissie een voorrecht met een kort woord haar verbondenheid met C.C. de Bruin tot uitdrukking te brengen.

Artikelen heeft De Bruin nimmer in dit Tijdschrift gepubliceerd, wat bepaald opmerkelijk mag heten, zijn reusachtige wetenschappelijke produktiviteit in aanmerking genomen. Sinds lange jaren behoorde hij echter tot de meest gezaghebbende recensenten van het Tijdschrift; zijn eerste recensies verschenen in jaargang 67, de laatste in jaargang 101. Wie deze recensies herleest, wordt getroffen door de wijsheid en de toewijding die eruit spreken. Wijsheid in de vorm van een afgewogen oordeel, dat wel eens scherp kon zijn wanneer De Bruin meende dat het werk erom vroeg, maar altijd werd geformuleerd vanuit een belangeloze, voluit wetenschappelijke toewijding aan de zaak in kwestie. Ook waar De Bruins recensie persoonlijk moest zijn - zoals met betrekking tot K. Heeroma's De andere Reinaert (jrg. 88 (1972), p. 57-70) - bleef altijd de zaak zelf, het besproken bock, op de voorgrond staan.

Zij die het voorrecht hebben gehad De Bruin te hebben gekend, weten dat het karakter van De Bruins recensies in overeenstemming was met diens persoon. De leden van de Commissie voor taal- en letterkunde kunnen ervan getuigen; sommigen zelfs na decennia-lange samenwerking met hem die in dit gezelschap tot de meest gerespecteerde leden behoorde. Wijs en toegewijd was De Bruin

[p. 2]

ook in de maandelijkse vergaderingen, in zijn pre-adviezen over ingezonden artikelen en in zijn oordeel over andere zaken de Commissie of het Tijdschrift betreffende. Voor menigeen in de Commissie, zeker ook voor de jongeren, was De Bruin het toonbeeld van de ware geleerde. Een man van boeken, die hij gretig las en met een ontzagwekkende werkkracht zelf schreef - en vooral van het Boek der boeken, waarvan de verspreiding in de middeleeuwse Nederlanden in De Bruins wetenschappelijke arbeid centraal heeft gestaan sinds zijn magistrale studie over De Middelnederlandse vertalingen van het Nieuwe Testament (1935). Ook belichaamde De Bruin de ware geleerde inzoverre hij de eigen persoon volledig wegcijferde achter het studie-object; men kon hem ervan verdenken bijna de hem dierbare auteurs te benijden, de middeleeuwse Bijbelvertalers, die hun reuzenarbeid doorgaans in anonimiteit aan het nageslacht hadden doorgegeven. Het mag ook typerend heten dat vrijwel alle Leidse studenten met specialisatie Middelnederlandse letterkunde professor C.C. de Bruin van naam kenden - maar vrijwel nooit wisten dat zich achter die naam de rijzige man verborg die zij vrijwel dagelijks in de catalogushal van de U.B. aan het werk zagen. Juist omdat elke persoonlijkheidscultus C.C. de Bruin vreemd was, is het de Commissie voor taal- en letterkunde een behoefte hier te gedenken dat zij in hem een van haar meest markante leden heeft verloren.

F.P. van Oostrom,

voorzitter