teerde in een visueel dagboek, waarin ze de ruige en tegelijk kwetsbare omgeving schetste in tekeningen en aquarellen. Caroline Coolen is een vaardig tekenaar, dat merk je aan de beelden, hoewel die niet rechtstreeks uit de getekende indrukken ontstaan. Vaak ontdekt ze de overeenkomsten pas achteraf, als een beeld klaar is. Zoals elk goed tekenaar is ze in de eerste plaats een gedreven observant. Dat observatievermogen ligt aan de basis van haar werk. Ze gaat niet mee in de richting om minimalistisch of abstract te werken. Haar werk vertrekt vanuit de werkelijkheid. Haar voorkeur ligt duidelijk in het figuratieve en mensen of dieren vormen het hoofdonderwerp. Ze wil ze anders bekijken, maar zonder daarmee opzettelijk een boodschap te willen verkondigen. Daarom plaatst ze haar figuren - of delen ervan - in een andere context. Daarbij combineert ze die figuren met diverse alledaagse voorwerpen en geeft hen een plaats in de ruimte. Het resultaat krijgt daardoor een nieuwe betekenis.
In Spitsbergen dus ontstond de bijzondere affiniteit met de (pool)vos en die blijft tot uitdrukking komen, zowel in tekeningen en schilderijen als in installaties. In het werk van Caroline Coolen blijven vossen terugkomen in zeer uiteenlopende vormen, kleuren en formaten. Van piepkleine figuurtjes in kunststof tot ruimtevullende vosseninstallaties zoals Arctic landscapes en prachtig geschilderde vossenlandschappen zoals Das Treffen en Zelfportret als knaap. De vossen worden net zo goed gecombineerd met menselijke silhouetten als met een autoband, een olievat, een tafelkleed, een katapult, zoals Drijpikkel, of een echte vossenschedel. De materialen die hierbij gebruikt worden gaan van met aquarel gekleurde tekeningen tot glanzende keramiek, van ruwe terracotta tot echte vossenpels. De kleuren zijn soms sober en ingetogen, vaak kil en afstandelijk, soms hevig als een pijnlijke schreeuw. Elk van de werken, of het nu een tekening is of een installatie, piepklein of reuzegroot, straalt ruimte uit, de ruimte waarnaar Caroline Coolen steeds op zoek is. De werken slagen erin om zowel vervreemding als vertrouwdheid op te roepen, een spel van aantrekken en afstoten van de toeschouwer. Misschien net het gevoel dat de vos bij het publiek oproept: de gewiekste schelm, de sluwe dief maar tegelijk ook een prachtig dier dat er telkens opnieuw in slaagt om de mens - verwaande diersoort die we zijn - te verschalken.
Met het beeld Free Foxes, de foto van Free Foxes op de infoborden en de tentoonstelling Free Foxes in Beveren, scoorden de vossen van Caroline Coolen driemaal in het Waasland en ik ben er vrijwel zeker van dat dit vossenverhaal nog lang niet afgelopen is. Foxy Caroline Coolen is alvast een kunstenaar om te volgen, zeker door diegenen die net als zij door vossen gefascineerd zijn. Deze
Auteursrechtelijk beschermd
